به گزارش خبرنگاران پیام سندیکا، بزرگداشت روز کارگر 1401 در حالی برگزار شد که 60 هزار کارگر پروژه ای در اعتصابی قدرتمندانه به ستمگری شرکت های پیمانکاری نفت و گاز و سیاست های نئولیبرالیستی، نه گفتند. هر چند تلاش برای اجیر کردن کارگران برای جایگزینی اعتصابیون توسط سخاوت اسدی مدیرعامل منطقه ویژه با شکست روبرو شد و فقط 83 کارگر تمایل به کار کردن در پروژه ها را ابراز داشتند در عوض امسال کارگران پروژه ای در شهرهای خود به دیدار هم رفتند و برای پیشبرد کمپین 20/10 برنامه ریزی و هم قسم شدند تا روز کارگر سال آینده بهتری داشته باشند.

در این روز در شهرهای شوش، ساری، کرمان، اهواز، بازنشستگان راهپیمایی کرده و اعلام کردند از خواسته های خود عقب نشینی نخواهند کرد و مافیای لانه کرده در کانون ها و دولت را شکست خواهند داد. انجمن صنفی کارگرن ساختمانی کامیاران برای چندمین سال پیاپی جشن روز کارگر را در دفتر انجمن جشن گرفتند. در تهران در 4 نقطه قرار بود تجمع برگزار شود: …بیشتر

به گزارش خبرنگاران پیام سندیکا، بعد از 10 روز اعتصاب قدرتمندانه ادامه دارد و آخرین نفرات پروژه جی ال 3200 جفیر و کارگران پیمانکاری های عابد قصیری و حیاتی پتروشیمی رازی بندر ماهشهر هم به اعتصاب پیوستند. متاسفانه در مس سرچشمه شرکت رامپکو فلوتاسیون دره زار یکی از کارگران توسط حراست بازداشت و به انتظامات برده و پرونده قضایی برایش درست کردند.

اما مهمتر اینکه با تمام تلاش مدیر منطقه ویژه و پیمانکاران نابکار هنوز هیچ کارگری حاضر به کار در پروژه های اعتصابی نشده است و طرح استخدام 5000 کارگر اعتصاب شکن به بن بست خورده است. کارگران مطمئن باشند تا مخابره این خبر هیچکسی از کار بیکار نشده و اخراج نگردیده است. …بیشتر

به گزارش خبرنگار ایلنا، جمعه هشتم اردیبهشت ماه، صحبت‌های مدیرعامل سازمان منطقه ویژه پارس جنوبی در خبرگزاری ایرنا منتشر شد؛ لب کلام این گفته‌ها فقط یک چیز بود: «کارگران معترض در پارس جنوبی و عسلویه را اخراج می‌کنیم و به جایشان نیروهای جدید می‌‌آوریم»!

سخاوت اسدی با بیان اینکه هیچ اعتصابی در پالایشگاه‌های گاز و پتروشیمی‌های تولیدی این منطقه اتفاق نیفتاده است، گفت: «در ۸طرح پتروشیمی این منطقه تعدادی از کارگران فصلی به دلیل مشکلات معیشتی اعتصاب کردند که با پایان مهلت قانونی، ۴ هزار نفر از آنها با کارگران جدید جایگزین می‌شوند.»

این مقام مسئول با بیان اینکه «از روز پنجشنبه جایگزینی نیروهای جدید آغاز شده است»، اصالت را به پیمانکاران بخشید و زمام امور کارگران زحمتکش را به دست آنان داد: «پیمانکاران اعلام کردند در صورتی که در این مدت کارگران قبلی باز نگردند با نیروی جدید جایگزین خواهند شد».

چند سوال

باید از این مقام مسئول پرسید وقتی اذعان دارید که کارگران به دلیلِ «مشکلات معیشتی» معترض شده و دست به اعتصاب صنفی زده‌اند، چرا به جای گفتگو و شنیدن صدای آن‌ها، از حربه‌ی تهدید به اخراج استفاده می‌کنید؛ آیا کارگرانی که سال‌ها برای سر به فلک کشیدن فلرهای گاز و پابرجا ماندنِ پالایشگاه‌ها و پتروشیمی‌ها زحمت کشیده‌اند و در گرمای ۵۰ درجه جنوب، تاسیسات نفتی را با عرق جبین خود پایه‌گذاری کرده‌اند، باید برای یک اعتراض صنفی اخراج شوند؛ در آستانه‌ی روز جهانی کارگر و آنهم فقط به این دلیل که پیمانکاری و پروژه‌ای هستند و هیچ حقی برای اعتراض ندارند؟

این نوع گفتمان در شرایطی که در اردیبهشت ۱۴۰۱ در جریان هفته کارگر رئیس جمهور به کارگران کشور قول داد که «به زودی امنیت شغلی کارگران محقق می‌شود» جای انتقاد دارد؛ امنیت شغلی که محقق نشده هیچ – نه طرح ساماندهی به تصویب رسیده، نه پیمانکاران حذف شده‌اند و نه تغییری اساسی در زندگی و معیشت کارگران پیمانکاری حاصل شده- حالا کارگرانی که به سطح پایین دستمزدها، زندگی سخت در خوابگاه‌هایی که به گفته خودشان شبیه اردوگاه‌های کار اجباری‌ست و تبعیض گسترده در صنایع نفت دست به اعتراض زده‌اند تا از حقوق اولیه خود دفاع کنند، اخراج می‌شوند.

آیا کارگران جدید و بدون تخصصی که قرار است به گفته‌ی آقای مدیرعامل «جایگزین» شوند، کارایی، تخصص و مهارت کارگران باسابقه را دارند، آیا اهمیتی برای سابقه و تخصص کارگران قایل هستند؟! آیا اعتراض کارگری در نفت و گاز به عنوانِ پرسودترین صنایع کشور «تابو» است؛ مگر ماده‌ی آخر قانون ویژه اشتغال مناطق آزاد نمی‌گوید مقاوله‌نامه‌های سازمان جهانی کار در این منطقه لازم‌الاجراست؛ مگر مقاوله‌نامه‌های ۹۷ و ۸۹ سازمان جهانی کار به صراحت نمی‌گویند آزادیِ «تشکل‌یابی مستقل و اعتراض صنفی»؟!

کارگران چه می‌خواهند؟

مطالباتی که بیش از دو سال بی‌نتیجه پیگیری شد

اعتراض صنفی کارگران پیمانکاری و پروژه‌ای در پروژه‌های نفت و گاز و بعدتر مس و فولاد، در روزهای ابتدایی اردیبهشت آغاز شد؛ در آن روزهای اول توانستیم با تعدادی از این کارگران از قضا در همان جنوب نفتی – در عسلویه و در آبادان- تماس بگیریم؛ این کارگران خواسته‌های خود را تماماً صنفی و معیشتی توصیف کردند:

«اعتراض به افزایش ناچیز دستمزد مصوب شورایعالی کار و اعتقاد به اینکه افزایش دستمزدِ همه‌ی کارگران براساس نرخ تورم حداقل باید ۷۹ درصد باشد، اعتراض به سیستم ناعادلانه‌ی کار در گرمای سخت جنوب و خواسته‌ی ۲۰ روز کار و ده روز مرخصی، اعتراض به تبعیض گسترده در خدمات رفاهی و زیستی از جمله سرویس‌های حمل و نقل، غذا و کمپ‌های استراحت و پاداش‌های مالی و در مجموع، اعتراض صحیح و برحق به حضور گسترده‌ی پیمانکاران که امنیت شغلی کارگران را به پایین‌ترین سطح ممکن و در حد صفر تنزل داده‌اند».

در حالیکه قرار بود در فاصله‌ی روز جهانی کارگر پارسال تا اردیبهشت امسال، امنیت شغلی کارگران به عنوان یک مطالبه‌ی تاریخی برآورده شود، هیچ گام مثبتی در این زمینه برداشته نشد؛ دادنامه ۱۷۹ در دیوان عدالت علیرغم شکایات مکرر کارگران باطل نشد؛ تصویب طرح ساماندهی در مجلس مدام عقب افتاد و نامه‌های جمعی به وزارتخانه‌های مختلف برای حذف پیمانکاران و ایجاد برابری شغلی و حقوقی، بی‌نتیجه ماند؛ در چنین شرایطی‌ست که «تعدد قراردادهای شغلی» و «فقدان ثباتِ کاری»، کار را به جایی می‌رساند که ضعیف‌ترین حلقه‌ی این زنجیر یعنی کارگران پروژه‌ای و پیمانکاری، به دلیل اعتراض صنفی به صورت دسته‌جمعی و گروهی اخراج می‌شوند؛ مگر این کارگران چه خواسته‌اند؟

صحبت‌های یک فعال کارگری:

چرا با کارگران گفتگو نمی‌کنید؟

برای اینکه پاسخ این پرسش آخر را ملموس‌تر بدانیم، پای صحبت‌های مازیار گیلانی‌نژاد (فعال کارگری) می‌نشینیم؛ او در مقاطعی نمایندگی بخشی از کارگران پروژه‌ای نفت را برعهده داشته و مکاتباتی با مقامات امر صورت داده است. گیلانی‌نژاد با بیان اینکه «ما نمی‌دانیم چطور و چگونه مافیای پیمانکاران در کشور تا این حد قدرتمند شده است که اجازه نمی‌دهند دست به شاکله‌ی واسطه‌ها بخورد» می‌گوید: تصویب طرح ساماندهی مدام در مجلس به تعویق می‌افتد؛ گروهی از فعالان کارگری با حسن نیتِ بسیار سال‌هاست که در مجلس تصویب این طرح را دنبال می‌کنند اما متاسفانه هنوز به نتیجه نرسیده‌اند؛ قرار بود ابتدای سال قبل طرح ابلاغ شود، افتاد به تابستان، دوباره به زمستان موکول شد؛ حالا در میانه‌ی بهار ۱۴۰۲ هستیم و هنوز خبری از تصویب این طرح نیست.

او ادامه می‌دهد: بارها در نامه‌نگاری‌های متعدد با وزارت نفت و دولت، خواستار حذف پیمانکاران شده‌ایم، پیمانکارانی که از حق و حقوق کارگران چه در بحث دستمزد و چه در موردِ حق بیمه می‌زنند و سود انبوه نصیب‌شان می‌شود، اما متاسفانه پاسخی نگرفته‌ایم؛ حالا مدیرعامل منطقه ویژه پارس، مساله را برعکس برداشت کرده است؛ یعنی به جای به رسمیت شناختن حق و حقوق کارگران، آن‌ها را اخراج می‌کند! اصلاً چرا گفتمان صورت نمی‌گیرد؛ چرا دعوت نمی‌کنند از نماینده‌های کارگران تا بیایند بشینند و صحبت کنند و البته قبل از هر گفتگویی، ضمانت کنند که این نمایندگان کارگران اخراج نمی‌شوند.

او دستاورد سال‌ها مطالبه‌گری کارگران پیمانکاری و پروژه‌ای را نزدیک به هیچ توصیف می‌کند و می‌گوید: وقتی کارگر در گرمای ۵۰ درجه سوار سرویس بدونِ کولر می‌شود، وقتی تبعیض همه جا هست حتی در سرویس‌های بهداشتی؛ وقتی در دستورالعمل‌ها آمده که باید غذای باکیفیت به کارگران بدهند اما در عمل غذایشان سیب‌زمینی و تخم مرغ یا ماکارونی با سویاست، وقتی صدای کارگر به هیچ کجا نرسیده، چه باید کرد؛ کارگر چه ابزاری برای اعتراض جز نیروی کارش دارد؛ در عمل هم کارگران معترض خبط و خطایی نکرده‌اند، فقط اعلام کرده‌اند ما با این شرایط کار نمی‌کنیم….

به گفته گیلانی‌نژاد، تهدید به اخراج ۴ هزار کارگر، هرگز قدرت اجرا شدن ندارد: «از کجا می‌خواهند در عرض یکی دو روز ۴ هزار کارگر متخصص پیدا کنند؛ به فرض محال هم که پیدا کنند، آن کارگر جدید هم قرار نیست برای همیشه با این شرایط که عادلانه و قانونی نیست، کار کند؛ او هم به زودی معترض می‌شود».

خود مدیرعامل منطقه آزاد به صراحت می‌گوید کارگران به خاطر مسائل معیشتی اعتراض کرده‌اند اما به سرعت در ترجیع‌بند همین جمله، سخن از اخراج گروهی می‌گوید؛ به راستی چرا باید در یک محل کار، سه یا چهار یا حتی بیشتر قرارداد مختلف وجود داشته باشد، چرا آستانه‌ی امنیت شغلی و اتصال به زنجیره‌ی کار برای هزاران کارگر زحمتکش آن‌چنان ناچیز است که اولین پاسخ به یک اعتراض صنفی مبنی بر اینکه «با این شرایط در گرمای پنجاه درجه جنوب کار نمی‌کنیم»، اخراج است؛ آیا مدیرانی که دم از اخراج کارگران می‌زنند و آن‌ها را تهدید می‌کنند، یک ظهر تابستان در تاسیسات نفت در هوای باز حضور داشته‌اند یا لااقل کلیپ‌های سراپا آغشته به عرق و سیاهیِ نفتِ کارگران جنوب را خوب از ابتدا تا انتها دیده‌اند؟

گزارش: نسرین هزاره مقدم

در اول ماه مه ١٨٨٦ که کارگران به جان آمده از استثمار وحشیانه سرمایه داران شیکاگویی دست به اعتراض زده و مورد هجوم پلیس قرار گرفتند، ١٣٧ سال می گذرد.

جنبش ٨ ساعت کار هنوز هم برای زندگی انسانی می رزمد. در فرانسه، آمریکا، انگلیس، ایران و…. در چند ماهه اخیر خیابان های کشورهای بسیاری شاهد اعتراض به سیستم سرمایه داری نئولیبرالیستی و حاکمان آن است.

سیستم اقتصادی نئولیبرالیسم می گوید:«باید فقیرتر شوی و بیشتر کار کنی» حامیان این استدلال از جمله موسی غنی نژاد ایده پرداز دوران احمدی نژاد می گوید:« سیستم اقتصادی ایران کمونیستی است چرا که کارگران تامین اجتماعی دارند، با قانون کار ٨ ساعت کار می کنند و در ٦٠ سالگی بازنشسته می شوند و مستمری می گیرند» مجلس از تصویب طرح حذف پیمانکاران نیروی انسانی خودداری می کند. موسسه خیریه نذر و اشتغال اصفهان می گوید:« کارگران می توانند با یک میلیون تومان هم زندگی کنند» وزارت بازرگانی که ناتوان از مقابله با گرانی اجناس است، برای کارگران در شورای عالی کار ٢٧ درصد افزایش حقوق را کافی می داند. این تفکرات ناشی از سیستم فکری و اجرایی نئولیبرالیستی است. این در حالی است که کار گروه پایش فقر وزارت کار در دیماه ١٤٠١ خط فقر برای یک خانواده ٤ نفری را ١٥ میلیون تومان برآورد کرده است با این وجود وزیرکار اصرار کرد پایه حقوق ٥ میلیون و ٤٠٠ باشد تا دستور سیستم نئولیبرالیستی که خواهان هرچه فقیرتر شدن زحمتکشان است اجرایی شود و کارگران ٣ برابر زیر خط فقر پایه حقوق داشته باشند. …بیشتر

به گزارش خبرنگار پیام سندیکا، اعتصاب رانندگان بخش خصوصی شرکت واحد در همه سامانه های دهگانه کم و بیش صورت گرفت اما در سامانه ٤ از همه فراگیرتر بود. این اعتصاب دلیل اصلیش تبعیض است و بس.

رانندگان بخش خصوصی شرکت های هادیان شهر و حامیان شهر به دلیل فشار کاری ١٠ تا ١٢ ساعته، حقوق های پایین، عدم اجرای قانون سخت و زیان آور مجبور به اعتصاب در روز جمعه ٨ اردیبهشت شدند.

این رانندگان با ١٢ ساعت کار پر مشقت، دریافتی در حدود ١٢ تا ١٤ میلیون تومان دارند در حالی که رانندگان استخدام رسمی شرکت واحد با همین بازه زمانی کاری ٣٠ تا ٣٥ میلیون دریافتی دارند. رانندگان رسمی شرکت واحد با ٢٠ سال کار بازنشسته می شوند ولی این رانندگان حتمن باید ٣٠ سال کار کنند تا بازنشسته شوند. شرکت های پیمانکاری حامیان و هادیان شهر به راحتی ٥٠ درصد حقوق این رانندگان زحمتکش را به جیب میزنند و ماهیانه حداقل ٢٠ میلیارد تومان درآمد ماهانه از اجحاف و زیر پا گذاشتن قانون بدست می آورند. …بیشتر

اعتصابات گسترده ی کارگری در مجتمع مس سرچشمه

به گزارش خبرنگار پیام سندیکا در مجتمع مس سرچشمه ، از ٦ اردیبهشت ماه ١٤٠٢ تاکنون ٩ اردیبهشت اعتصابات گسترده ی کارگری شکل گرفته است. با وجود تورم های متعدد در سال گذشته و سال جدید و فشارهای ناشی از تنگناهای معیشتی برای کارگران، نرخ افزایش حقوق اعلام شده از سوی دولت مورد پذیرش کارگران نیست و عمده ی مطالبه ی این اعتصابیون معطوف به همین مهم است. متاسفانه واکنش حراست مجتمع مس سرچشمه به این مطالبه ی به حق کارگران همراه با تهدید کارگران و تلاش برای بازگشت به کار ایشان بوده است. قطع اینترنت مجتمع هم ظاهرا از اقدامات امنیتیِ حراست به شمار می رود. وضعیت شرکت های در حال اعتصاب:

شرکت رامپکو: از چندین روز پیش تر با مطالبه ی افزایش حقوق و تاخیر در دریافت مطالبات سال قبل وارد اعتصاب گردیده بود و قریب به ٣٠ نفر از کارگران غیر بومی طی اعتصاب، سایت را ترک کرده اند و از ٩ اردیبهشت حدود ٣٠ نفر دیگر از کارگران بومی نیز به این اعتصابات اضافه شده اند. بدین ترتیب در روزهای گذشته کل سایت فلوتاسیون دره زار از فعالیت بازمانده است. …بیشتر

به گزارش خبرنگاران پیام سندیکا، امروز ٧ اردیبهشت باز هم کارگاههای دیگری تعطیل و کارگران بیشتری به اعتصاب پیوستند.

١- کارگران ایستگاه گاز چغاخور در بروجن

٢- کارگران شرکت صنعت پردازان ثمین در پتروشیمی سلمان فارسی

٣- کارگران پیمانکاری بختیاری در مس سرچشمه ٤- کارگران شرکت تام‌کار در پروژه‌ فولاد خیام نیشابور

٥- پیمانکاری تیمور پایمرد و سعید سعیدنژاد در چابهار …بیشتر

به گزارش خبرنگاران پیام سندیکا، امروز ٦ اردیبهشت باز هم کارگاههای دیگر تعطیل و کارگران بیشتری به اعتصاب پیوستند.

١- شرکت بنیان نیرو پیمانکار برق و ابزار دقیق فلوتاسیون دره زار در مس سرچشمه

٢- پرسنل ستادی شرکت odcc اصفهان

٣- شرکت فلات قاره گروه پایپینگ مهندس عابد قیصری. همچنین ٣٠٠ تن از مهندسین پروژه های مختلف با ارسال نامه حمایتی از کمپین ٢٠/١٠ حمایت کردند. به این ترتیب تعداد شرکت های در اعتصاب به ٨٥ شرکت و کارگاه رسید. …بیشتر

بر اساس گزارش دریافتی از گزارشگر پیام سندیکا در مجتمع مس سرچشمه ، در بهار سال ١٤٠٢ ، با افزایش های سرسام آور نرخ تورم و نامتناسب بودن روند تعیین افزایش دستمزد در سال جدید برای اقشار زحمت کش جامعه بی عدالتی در نحوه ی و سطح پرداخت کارگران در برخی شرکت ها ادامه دارد و این مهم واکنش هایی را هم در سطح این مجتمع به همراه داشته است:

_ شرکت رامپکو پیمانکار تغلیظ دره زار با توجه به عدم دریافت باقی مانده مطالبات اسفندماه سال قبل کارگران و اعتراض شدید کارگران به سطح پایینِ افزایش دستمزد کارگری در سال جدید، وارد اعتصاب گردید یکی از این دو مطالبه که مورد اعتراض قریب به ١٠٠ نفر از اعضا شرکت بود در روز دوم اعتصاب رفع شد و درخواست دوم مبنی بر افزایش دستمزد سال جدید کماکان مورد درخواست است که با وعده هایی از سوی مدیریت مجموعه مواجه شده و اعتصاب در روز دوم به طور موقت متوقف شده است. …بیشتر

به گزارش خبرنگاران پیام سندیکا، با گذشت ٥ روز از اعتصاب کارگران پروژه ای نفت و گاز، امروز ٥ اردیبهشت کمپین ٢٠/١٠ سال ١٤٠٢ با قدرت به پیش می رود و کارگران بیشتری به کمپین می پیوندند. اما خبر خوش اینکه فدراسیون جهانی اینداستریال با حمایت از این کمپین و سندیکای کارگران فلزکارمکانیک ایران قدرت تازه ای به کمپین داد.

امروز هم کارگران پروژه ای

١- شرکت مپنا شاغل در پروژه‌ی پالایشگاه بیدبلند ۲ بهبهان

٢- کارگران شرکت چگالش شاغل پترو پایساز در پروژه‌ی پالایشگاه تهران …بیشتر