ابوتراب فیضی کوشنده کارگری با بیش از ٦٠ سال سابقه سندیکایی درگذشت. ابوتراب فیضی نماینده کارگران بهشهر بود و تا به آخر به عهدی که با آرمان های کارگریش بسته بود وفادار ماند.

من آخرین فرزند پدر و مادرم بودم. پدرم کدخدای ده بود و از کودکی شاهد بودم که خانه ما مرکز جار و جنجال و حل و فصل اختلافات روستایی هاست. از اختلاف زن شوهر گرفته تا اختلافات مالی و بعضن ملکی. اغلب اختلافات با کدخدا منشی حل میشد، ولی بعضی وقتها کار به شکایت و ژاندارمری کشیده می شد. ژاندارم ها برای روستائیان هیبت و هیات ترسناکی داشتند، ولی برای پدرم نه. او واقعن روی ژاندارمها قیمت گذاشته بود، میدانست کدامشان با چه میزان رشوه ماجرا را به مسیری که کدخدا می خواست می برند. مشاهده این تجربه ها، رشوه دادن به مامور دولت را برای من بصورت یک امر عادی درآورده بود، و ترسی از این امر نداشتم. پدرم کدخدای ناخلفی بود چون خودش رشوه نمیگرفت، به همین دلیل رعیت مانده بود ومایملکی نداشت.

رژیم استبداد سلطنتی بیش از آنچه تصور می رفت در برابر مردم ایستادگی کرده بود. این رژیم می بایست در انقلاب مشروطه و حتا در جنبش تنباکو در سال۱۸۹۱، که مردم جلوی شمس العماره فریاد میزدند: «ما شاه نمیخواهیم»، سرنگون می شد. نزدیک به یک قرن رژیم پوسیدهٔ سلطنتی با اتکا به حمایت ارتجاع داخلی و استعمار خارجی، به خصوص با تکیه بر حمایت آمریکا، در برابر خواست مردم ایستادگی کرد و مانع از استقلال و پیشرفت گردید. انقلاب۱۳۵۷، طبیعی ترین پاسخی بود که به رژیم سلطنتی وابسته داده شد. مردم ایران زیر بار ستم دوگانهٔ رژیم ساواکی ـ سلطنتی پهلوی و تسلط نواستعماری آمریکا قرار گرفته بودند. مردم از بار سنگین مالیاتی، هزینه های کمرشکن نظامی، گرانی سرسام آور، تورم شتابان، محرومیت از بهداشت، آموزش و مسکن رنج می بردند. تا به امروز هم مدعیانی هستند که می گویند گویا همه چیز از بازی کارتر در دفاع از حقوق بشر آغاز شد.