شرکت لاستیک پارس به بخش خصوصی فروخته شد . این شرکت در شهر صنعتی ساوه واقع شده است و با  ۲۰۰۰ نیرو در شروع کار در سال گذشته به ۱۷۰۰ کارگر تقلیل یافت و در حال حاضر با ۷۰۰ نفر به کارش ادامه میدهد .این کارخانه توسط یک خانم که گفته می شود مدیر عامل چندین کارخانه لاستیک سازی است مانند زاگرس پارس خریده شده به مبلغ ۸۳ میلیارد تومان!!! که قیمت چند دستگاه آ ن نیز نمی باشد .

 کارگران شرکت در حال حاضر در حالت بلاتکلیفی بسر می برند و نمی دانند که سیاست جدید صاحب کارخانه چیست ؟ آیا تعدیل نیرو می کند یا نه؟ باید منتظر ماند.

در سالهای فعالیتم در سندیکای فلزکارومکانیک بارها از من سوال شده که حدود فعالیت سندیکا چیست؟ و تاچه حد درگیر مسایل اجتماعی و سیاسی می شود؟ آیا مواضع فعلی سندیکای کارگران فلزکارومکانیک در عرصه های اجتماعی و اقتصادی، سیاسی، خارج از محدوده کار سندیکایی نیست؟ متاسفانه این سوال بیشتر از طرف کسانی عنوان می شود که نه تنها کار سندیکایی و اصول سندیکایی را نمی دانند بلکه حتا تاریخ جنبش سندیکایی راهم نخوانده اند.از طرفی بسیاری دیگر نیز سندیکاها را تشکلی بی خاصیت ،که از رشد آگاهی طبقاتی کارگران جلوگیری کرده و آنان را از داشتن اُفق دید محروم می کنند،نام برده اند. این دوستان معتقدند که سندیکاها چون در سیاست (البته آنطور که منظورآنان است) دخالت نمی کنند وفقط به مسایل اقتصادی می پردازند، در نتیجه کارگران سندیکایی از آن رشد یافتگی که نیازطبقاتی اشان است و از خصلت طبقاتی خود دور می شوند واز وظیفه اصلی خود که همانا تسخیر ماشین دولتی است در روز موعود پرهیز می کنند.

امروز ١٨ اردیبهشت با اتحاد کارگران ایرانی شاغل در رمیله عراق اعتصابی در جهت دریافت حقوق معوقه از بهمن تا کنون شکل گرفت. تمامی تلاش های کارفرمای عراقی و سرپرستان ایرانیش برای تفرقه بین کارگران پس از دوهفته سودی نبخشید و کارگران دست به اعتصاب زدند.

در این اعتصاب یکپارچه ٢٠٠ نفر از کارگران شرکت داشتند و با مذاکره ای سخت کارفرما را مجبور به پرداخت حقوق بهمن و اسفند نمودند.  مشروط به اینکه افرادی که در اعتصاب  شرکت کردند به ویژه ١٠ نفر مذاکره کنندگان کارگری به هیچ عنوان و بهانه ای از کار اخراج نشوند.

١٠٠ نفر از پرستاران، کادر فنی، کارگران خدماتی در بیمارستان های رجایی، مدنی، باهنر، امام خمینی پس از اتمام قرارداد در سال جاری تمدید قرارداد نشدند. این اخراج ها به بهانه بالا رفتن حقوق و مزایای این افراد بوده است.

با اخراج این کارکنان نیروی جدید با حقوق حداقل جایگزین خواهند شد.

در روز ١١ اردیبهشت در فرهنگسرای منطقه  ٢٢ واقع در چیتگر، کارگران و کارکنان شرکت آذرستان به مناسبت روز کارگر به صرف صبحانه دعوت شده بودند. در این جشن حدود صد نفر از کارگران شرکت کردند.

در ابتدا از افراد تست قند خون و فشارخون به عمل آمد و سپس صبحانه ای صرف شد.

درگوشه ای از سالن روی یک برگ کاغذ A4   نوشته بود روز کارگر مبارک.

«معلمی شغل انبیاست» این شعار دولتمردانی است که در مقام عمل، معلمان و فرهنگیان را در چند دهه گذشته تا بینهایت به حاشیه رانده اند؛ هم از «منزلت» معلمان تا جایی که در توانشان بوده کاسته اند و هم «معیشت» معلمان را بازیچه سرمایه و سودپرستی قرار داده اند.

با اینکه در ماده ٦٣ قانون کار ١١ اردیبهشت تعطیل رسمی برای کارگران است و کارفرمایان حق ندارند در این روز کارگران را وادار به کار کنند اما از مراکز مختلف کارگری خبر می رسد که روز ١١ اردیبهشت را بسیاری از کارخانه ها روز کار اعلام کرده اند و کارگران را مجبور به آمدن بر سرکار نموده اند.

معدن سنگ آهن بافق به کارفرمایی شرکت فکورصنعت ، گندله سازی سه چاهون به کارفرمایی شرکت پیمانکاراپال صنعت کیش  از جمله این مراکز بوده اند و به کارگران گفته شده است که از اضافه کاری هم خبری نیست.

 از برگزاری نخستین  روزکارگر به ابتکار اتحادیه های کارگری تا به امروز، ٩٦ سال می گذرد. از سال ١٣٠١ تاکنون کارگران هر ساله با برگزاری جشن اول ماه مه نشان داده اند که هیچ قدرتی نتوانسته است این حق را از کارگران سلب کند.

اما پس از گذشت ٩٦ سال هنوز هم کارگران برای داشتن سندیکاهای کارگری می رزمند. هنوز در کشور ما ٨ ساعت کار قانونی که بتوان با آن زندگی در خور و شایسته ی انسان داشت، به واقعیت تبدیل نشده است و اندوخته های کارگران در تامین اجتماعی با مصوبه غیرقانونی مجلس به تاراج می رود. دستمزدهای کارگران به بازیچه ای در دستان کارفرمایان سودجو قرار گرفته و هر زمان که دلشان خواست پس از ٦ ماه شاید پرداخت کنند. ( شاید عرق کارگران بعد از ٦ ماه خشک می شود)