با افزایش تورم و گرانی و فقیرتر شدن خانواده هایی که سالمند بدون مستمری دارند، رهاسازی این سالمندان در خیابان ها افزایش یافته است. بخشی از این پیرزنان و پیرمردان خود داوطلبانه خانه های فرزندان خود را ترک می کنند تا عذاب آنان را کاهش دهند.
در خیابان های تهران به ویژه در مراکزی که رستوران و مواد غذایی می فروشند و یا عرضه می شود، سالمندان بسیاری را می توان مشاهده کرد که در گوشه ای نشسته و منتظر آنند که غذای نیم خورده ای را تصاحب کنند.
سالمندان فقیر در این دوره از زندگی به دلیل از دست دادن دندان های خود، با مشکلات گوارشی عدیده ای روبرو هستند و علاوه بر این مشکل، کم بینایی به خاطر عدم توانایی تهیه عینک، کم شنوایی به دلیل نداشتن سمعک و گران بودن آن، فقر ویتامین های مورد نیاز را تجربه می کنند و به بیماری های زیادی مبتلا می گردند.
با حذف ویتامین ها از شمولیت بیمه تامین اجتماعی، سالمندان بیشتری مورد آسیب های جسمی به ویژه پوکی استخوان، آرتروز های شایع، بیماری های پوستی ناشی از کمبود آفتاب و شکستگی لگن، قرار خواهند گرفت.
فرزندانی که در زندگی روزمره خود دچار مشکلات گوناگون از جمله اجاره خانه، تامین غذا، و دارو هستند بی تردید نمی توانند پدران و مادران سالمند خود را که اگر خوشبخت باشند و مستمری بگیرند آنهم مستمری های ٢ تا ٦ میلیونی را مراقبت و مواظبت کنند و یا تلاش کنند آنان را در سراهای سالمندان دولتی پذیرش کنند. برای پذیرش در سرای سالمندان کهریزک کرج و تهران و دیگر سراهای سالمندان که تقریبن دولتی هستند باید حداقل یکسال و بیشتر، منتظر ماند.
پیرزنان و پیرمردان بسیاری در خیابان های شهرهای بزرگ در حال گدایی را می توان یافت که تحمل رنج فرزندان را تاب نیاورده و در خیابان ها سرگردان هستند. این سالمندان که با قوانین خیابان خوابی و خیابان گردی و گدایی آشنا نیستند بسیار مورد آسیب های روانی و جسمی قرار خواهند گرفت و در گوشه و کنار پارک ها و خیابان ها هر روزه مرگ این هموطنان را شاهدیم.
نه تنها بر دولت، بهزیستی، شهرداری، هلال احمر، کمیته امداد، صندوق های بازنشستگی، سازمان تامین اجتماعی و وزارت بهداشت است که هرچه زودتر برای این بحران سالمندی چاره ای بیندیشند چون در این خصوص ردیف بودجه دارند، بلکه وظیفه همه انساندوستان و شهروندان است که در انجمن های سالمندی گرد آمده با مطالبه گری این پدیده شوم را از آخرین لحظات این انسان ها بزدایند.
دبیرخانه انجمن کنشگران سالمندی ایران
شهریور ١٤٠٢