از دیرباز مهاجرت کارگران متخصص ایرانی به کشورهایی چون کویت در صنعت نفت وجود داشت و این به دلیل مهارت و سخت کوشی کارگر ایرانی و استقبال کشورهای مقصد از آنان بود که بیشتر این کارگران از امتیاز اقامت برخوردار می شدند. هر چند موضوع دستمزد نقش اصلی را در این بین بازی می کرد.
با آوردن پیمانکاری به عرصه نفت و گاز و نیروگاهی و ربوده شدن بخشی از دستمزد کارگران توسط دلالان تامین کننده نیروی کار و رفتار سخیف پیمانکاران بستر را برای موج مهاجرت نیروی کار متخصص به کشورهای نفت خیز فراهم ساخت. امنیتی شدن روابط کار پس از اعتصابات سالهای ١٣٩٩ و ١٤٠٠ کارگران پروژه ای موج مهاجرت را گسترش داد. دستگیری، پرونده سازی و قرار دادن نام کوشندگان کارگری در لیست سیاه موجب شد کارگران متخصص عطای کار در پروژه را به پیمانکاران بخشیده یا به کار آزاد روی بیاورند یا ترک دیار کرده در کشورهای حاشیه خلیج فارس به کار بپردازند.
در اعتصاب امسال و ورود خشن نیروهای امنیتی به پروژه ها و دستگیری ٢٨ کارگر پروژه ای و پرونده سازی امنیتی برای کوشندگان کارگری بستر مهاجرت را به کشورهای عربی فراهم ساخت. بسیاری از کارگران هفشجان معروف به پایتخت جوش ایران، در این اعتصاب دست خود را داغ کردند که دیگر به پروژه ها برنگردند. در ایذه بیش از نیمی از جوشکاران، فیترها، مونتاژکاران و متخصصین ساپورت دیگر به پروژه باز نگشتند و در پی گرفتن ویزای کار در عمان، ابوضبی، شارجه، عراق، بحرین و حتا کشورهایی چون فرانسه، آلمان، فنلاند و یا آمریکا می باشند. عدم بازگشت نیروی کار به پروژه ها، صنعت نفت و گاز و نیروگاهی ما را تحت تاثیر قرار خواهد داد. پیمانکاران نابکار با جایگزین کردن کارگران درجه ٢ به جای استادکاران نه تنها سود بسیاری می برند بلکه به صنعت نفت خیانت کرده در آینده معلوم خواهد شد که چه گند کاری هایی در پروژه ها اتفاق افتاده است. تهی شدن صنعت نفت و گاز کشور از کارگران متخصص که سالها تجربه آموخته اند و براى تربيت فني و تخصصي شان زحمت کشیده شده و دو دستی و مجانی تقدیم کشورهای مقصد شدنشان، در چند سال آینده فاجعه بار خواهد بود.