از ابتدای سال ١٤٠٢ اطلاعاتی به دست سندیکای کارگران فلزکارمکانیک ایران می رسید حاکی از آن بود که کارفرمایان برای سال ١٤٠٢ هیچگونه افزایش دستمزدی را در نظر ندارند. با پایان تعطیلات نوروزی این موضوع از صورت شایعه به واقعیت تبدیل و علنی شد. کارفرمایان می گفتند:« شما پروژه ی هستید، قراردادی دارید که بر مبنای آن باید کار کنید و افزایشی به شما تعلق نمی گیرد. افزایش دستمزد برای کارگران عادی است»

سندیکالیست های مستقر در پروژه ها به سرعت تصمیم گیری کردند که کمپین از اول اردیبهشت اجرایی شود. این تصمیم نه تنها کارگران پروژه ای سراسر کشور بلکه به کارفرمایان نیز با ارایه لیستی از دستمزدها و مهلتی برای اعمال افزایش دستمزد ٧٩ درصدی و رعایت ٢٠ روز کار ١٠ روز مرخصی و بهبود وضعیت رفاهی و لیست بیمه بر حسب عناوین شغلی و دریافتی کارگر، به کارفرمایان اعلام گردید. تهدیدها، توهین ها از سوی کارفرمایان به کوشندگان کارگری سندیکایی به جای پذیرش درخواست کارگران پروژه ای و یا گفتگو با آنان، به فراوانی آغاز شد. کارگران سندیکالیست که تجربه ٢ بار اعتصاب سراسری در سالهای ٩٩ و ١٤٠٠ را داشتند با ایجاد « هیات مرکزی کمپین ٢٠/١٠ » اطلاع رسانی در مورد این اعتصاب را در اینستاگرام، واتساپ، تلگرام آغاز کردند و با هماهنگی سندیکای کارگران فلزکارمکانیک ایران از اول اردیبهشت اعتصاب آغاز شد. با آغاز اعتصاب فدراسیون جهانی اینداستریال پشتیبانی خود را از این اعتصاب اعلام کرده و انرژی مضاعفی به کمپین داد. کارفرمایان شرکت های مادر و پیمانکاران با دادن اسامی کوشندگان کارگری به حراست، برخورد با اعتصاب را شروع کردند. طی ١٠ روز بیش از ١٠٠ پیمانکاری مستقر در واحدهای پتروشیمی، پالایشگاهی، مجتمع مس سرچشمه به تعداد ٦٥ هزار کارگر به اعتصاب پیوستند. در کمتر از دو هفته چند پیمانکار که قبلن خود کارگر بوده و امروز تبدیل به پیمانکار شده بودند شرایط کمپین را پذیرفته و اولین شکاف در میان پیمانکاران را ایجاد کردند. بخش دیگری از پیمانکاران از سندیکا خواستند که از اعلام توافق آنها با کارگران پروژه ای خودداری کند چون مورد هجوم دیگر پیمانکاران قرار خواهند گرفت.

قبل از پایان اردیبهشت ماه، شرکت فلات قاره و قرارگاه خاتم با پذیرش افزایش ٥٠ درصدی حقوق و دادن کلیه مزایای وزارت کاری به کارگران ضربه سهمگینی به کارفرمایان زدند. کارفرمای پتروشیمی بوشهر و مدیر اجرایی ش آقای ارگاسی به پیمانکاران زیردست حکم کردند ٦٩ درصد افزایش را اجرایی کنند که حقوق جوشکار و فیتر تا ٥٠ میلیون بالا رفت و دستمزد کارگران کمکی به ٢٠ میلیون تومان افزایش یافت. تلاش برای از بحران در آوردن سایت ١ بوشهر تا بدانجا شدت یافت که مدیر اصلی پتروشیمی بوشهر طبق شایعات دستگیر شد. شرکت ستاره تاراز با توافق مابین کارگران برق و ابزار دقیق و داربست بندها به ٤٠ درصد افزایش رضایت داد، اما کار آغاز نشد.

در جلسه ای که شرکت ها برای اتمام هرچه سریعتر کمپین ترتیب داده بودند اعلام شد:« به کارگران پایپینگ اعم از جوشکار، فیتر، مونتاژ کار امتیاز بدهید تا اعتصاب خاتمه یابد» متاسفانه بخشی از رشته های کاری به دلیل آنکه هنوز به قدرت خود ایمان نیاورده و ارزش خود را نمی دانند، گاه بر ضد خواسته های کمپین عمل کردند. مثلن آرماتوربندها و کارگران رنگ و عایق با ٢٧ درصد وزارت کار به سرکار برگشتند. اما همچنان بخش بزرگی از کارگران مقاومت کرده خواستار ٧٩ درصد افزایش در همه رشته های پروژه ای بودند. تهدیدها دیگر صورت امنیتی گرفته با ارسال دهها هزار پیامک های تهدید آمیز برای برگشت به کار، پرونده سازی برای هزاران کوشنده کارگری، از دسترس خارج کردن شبکه های مجازی واتساپی، تلگرامی، اینستاگرامی کارگران، مرعوب کردن کارگران، باز هم به نتیجه مطلوب نرسید. اعلام استخدام 5 هزار کارگر توسط مدیر منطقه ویژه نه تنها از مقاومت کارگران نکاست بلکه این طرح بعد از ٢٠ روز حتا نتوانست ١٠٠ کارگر را ترغیب به شکستن اعتصاب کند. آنهایی هم که رفته بودند بعد از چند روز پروژه ها را ترک کردند. تهدیدهای امنیتی، قرار دادن نام استادکاران در لیست سیاه باعث شد برخی از استادکاران برای کار، روانه کشورهای حاشیه خلیج فارس و عراق شوند.

در جلسات بعدی پیمانکاران و مدیران اجرایی پروژه ها گفته شد:« استادکاران حرفه ای مان را داریم از دست می دهیم. با آغاز به کار، کارگران درجه 2 هم سرعت کار کمتر شده و هم درصد خطا بالا خواهد رفت و میزان اشتباه کاری و ضایعات باعث ضرر و زیان هنگفتی خواهد شد چرا که با این کارگران حتمن باید نظارت را دو چندان کرد. درصد خطای استادکاران صفر و احتیاج به نظارت هم نداشت»

استادکاران در جمع های خود تصمیم گرفتند منبعد از آموزش به کمکی های خود خودداری کرده تا در مواقع اعتصاب این کارگران نتوانند به جای آنان کار کنند.

خرداد آغاز شده بود اما بیشتر پتروشیمی ها و پالایشگاهها ١٠ درصد نیروی کاری هم نداشتند. در پتروشیمی آپادانا جوشکار، فیتر، مونتاژکاری وجود نداشت و فقط ٦٠ داربست بند با افزایش ٢٧ درصدی حاضر به کار برای پیمانکاری همتی از شرکت دورریز شده بودند. پتروپالایش قسمت سویل فعال شد اما پایپینگ کاران و مخازن با کمترین نیرو کار می کردند. شرکت آسفالت طوس به استادکاران مبلغ ٣٤ میلیون را پیشنهاد کرده که پیشنهاد مسخره ای بود و با این پیشنهاد آنان را وادار کرد که برای کار به ابوظبی و قطر بروند. در هفشجان جوشکاران تصمیم گرفتند که دیگر فرزندان و اقوام خود را برای کار به پروژه ها نبرده، تا نسل جوشکاران حرفه ای منقرض شده و فرزندانشان دیگر در پروژه ها بردگی نکنند. از داربست بندهای حرفه ای سقف زن، درصد کمی به پروژه ها بازگشتند.

آنچه امروز در پروژه های نفت و گاز مشاهده می شود، مهاجرت استادکاران رشته ها به کشورهای همجوار است. در بیشتر پروژه ها کارگران درجه 2 جای کارگران حرفه ای را اشغال کرده اند که بی تردید باعث بروز عدم کیفیت کاری خواهد شد. متاسفانه با عدم همراهی کارگران پروژه ای نیروگاهی کمپین ١٤٠٢ نتوانست چون سال ١٤٠٠ مهر و نشان خود را در جای جای پروژه ها به ثبت برساند.

هرچند کمپین ١٤٠٢ نتوانست تداعی کننده اعتصاب ١٤٠٢ باشد اما هیچ کارگری نیست که امسال افزایش حقوق نداشته باشد. کارگران باز هم تمرین اتحاد کردند و برای اولین بار هیچ کارگری در نقش اعتصاب شکن ظاهر نشد. مقاومت و سازمادهی، ایجاد گروههای تبلیغی در فضای مجازی از دستاوردهای مهم این اعتصاب است. کارگران دانستند همه یک خانواده و یک سفره دارند. باید با هم اعتصاب کنند و با هم به پروژه برگردند.

زیان های وارده به کارفرمایان بسیار بیشتر از ٧٠ درصد افزایش حقوق به کارگرانشان است، امید که درس گرفته به جای دادن زیان های میلیاردی خواسته های کارگران خود را اجابت کنند.

اکثر کارگران به تجربه دریافته اند اعضای سندیکای کارگران فلزکارمکانیک در کنارشان هستند کافی است دست خود را دراز کنند تا دستان با تجربه آنان را به دست بگیرند.

کارگران پروژه ای شادمانند که برادرانشان در فدراسیون جهانی اینداستریال پشتیبان همیشگی آنان در سختی ها و مبارزات شان هستند.

ما همچنان پیگیر کار برادران زندانی و بیکار شده خود بوده و برایشان از جان مایه خواهیم گذاشت.

سازماندهی کنیم، تجربه خود را با دیگران در میان بگذاریم و متحد و یکپارچه در سنگر سندیکای کارگران فلزکارمکانیک ایران آماده مبارزه ای دیگر باشیم.

سندیکای کارگران فلزکارمکانیک ایران

تیرماه ١٤٠٢