به گزارش خبرنگار پیام سندیکا، با آنکه بارها در مورد وضعیت و شرایط کاری در عراق نوشته ایم و پیمانکاران آنجا را تحریم کارگری کرده ایم باز هم کارگرانی هستند که برای کار و وعده های خوش بینانه به آنجا می روند.

کارخانه شکر و روغن التحاد عراقی شهر حله یکی از مراکزی است که کارگران را با همکاری دلالان ایرانی برای کار به آنجا می فرستند. فشار کاری بالا، کسر کار زدن های مرتب، بودن دوربین در همه نقاط کار.

به گفته یکی از کارگران پروژه ای :«اگر یک دقیقه بیکار باشی سه ساعت کسر کار در انتظارت است. چیزی به عنوان داربست نبود میگفتن روی لوله ها کار کن روی استراکچر، یا بعضی وقت ها لیفتراک میاوردن اگرم خیلی ارتفاع بود بسکت میاوردن. مثلن میگفتن برو لوله رو ببر، اگر دیدی آب یا اسید ازش بیرون میاد و میگفتیم: احتمال برق گرفتگی هست، سرپرست میگفت ایرانی کار کن نیست، کسر کار. اصلن ارزش براى ایرانیها قائل نبودند. درسته که دستمزد روزانه ٩٠ دلار بود ولی واقعا فشار کاریش بالا بود اگر میرفتی آب هم می خوردی کسر کار برات میزدند. روز آخر هم که اومدیم از هر نفری ١٠ تا ١٥ میلیون خوردن و دیگر هیچ کاری از دستمان بر نمی آمد بکنیم. کارگر ایرانی بخاطر حقوق ٩٠ دلاری گول خوردن که روز آخر کلی از حقوق بچه ها برداشتن. اصلن اونجا سلامت ما براشون مهم نبود. کارگران عراقی را جای خطرناک نمی فرستادن. به زور ما را برای اضافه کاری نگه می داشتن . وضعیت کربلا از همه جا بدتر بود. آب گرم اصلن یخ نمی دادن. صف غذا زیر آفتاب که گاهی ٣٠٠ نفر توی صف بودن که یک ساعت زیر آفتاب می موندی تا غذا تحویل بگیری. شروع کار از ٦ صبح تا ٤ بعدازظهر. ٤٥ دقیقه هم وقت نهار داشتیم. ایرانی ها همه روزمزد بودند. کمکی وجود نداشت و خودت باید همه کارا رو انجام بدی. مثلن یک فیتر با یک جوشکار، ساپورت هم خودمون میزدیم، وسیله ها را هم خودمون جابجا میکردیم. برخودشون با ما توهین آمیز بود ولی با مصری ها با احترام برخورد می کردن. در صورتی که ایرانی ها کارشون دقیق و تمیز تر بود.

اصلن چیزی به عنوان ایمنی وجود نداشت. اگرم بالا نمیرفتیم کسر کار میزدن ما هم که بدبخت از ایران بلند شده رفته بودیم اونجا برامون سخت بود کسر کار. فشار کاریش فراریمون داد»