در اول ماه مه ١٨٨٦ که کارگران به جان آمده از استثمار وحشیانه سرمایه داران شیکاگویی دست به اعتراض زده و مورد هجوم پلیس قرار گرفتند، ١٣٧ سال می گذرد.
جنبش ٨ ساعت کار هنوز هم برای زندگی انسانی می رزمد. در فرانسه، آمریکا، انگلیس، ایران و…. در چند ماهه اخیر خیابان های کشورهای بسیاری شاهد اعتراض به سیستم سرمایه داری نئولیبرالیستی و حاکمان آن است.
سیستم اقتصادی نئولیبرالیسم می گوید:«باید فقیرتر شوی و بیشتر کار کنی» حامیان این استدلال از جمله موسی غنی نژاد ایده پرداز دوران احمدی نژاد می گوید:« سیستم اقتصادی ایران کمونیستی است چرا که کارگران تامین اجتماعی دارند، با قانون کار ٨ ساعت کار می کنند و در ٦٠ سالگی بازنشسته می شوند و مستمری می گیرند» مجلس از تصویب طرح حذف پیمانکاران نیروی انسانی خودداری می کند. موسسه خیریه نذر و اشتغال اصفهان می گوید:« کارگران می توانند با یک میلیون تومان هم زندگی کنند» وزارت بازرگانی که ناتوان از مقابله با گرانی اجناس است، برای کارگران در شورای عالی کار ٢٧ درصد افزایش حقوق را کافی می داند. این تفکرات ناشی از سیستم فکری و اجرایی نئولیبرالیستی است. این در حالی است که کار گروه پایش فقر وزارت کار در دیماه ١٤٠١ خط فقر برای یک خانواده ٤ نفری را ١٥ میلیون تومان برآورد کرده است با این وجود وزیرکار اصرار کرد پایه حقوق ٥ میلیون و ٤٠٠ باشد تا دستور سیستم نئولیبرالیستی که خواهان هرچه فقیرتر شدن زحمتکشان است اجرایی شود و کارگران ٣ برابر زیر خط فقر پایه حقوق داشته باشند.
خواهران و برادران کارگر، ما با سیستم فقیرتر کردن خانواده های کارگری روبرو هستیم. این سیستم می خواهد ما سازمان تامین اجتماعی نداشته باشیم تا فرزندانمان به خاطر بی پولی بمیرند. حداقل دستمزد حقیرانه بگیریم تا کارفرمایان بیشتر به عیش و عشرت بپردازند. قیمت ها را آزاد می کنند تا مرغ به کیلویی ٩٠ هزار تومان برسد و سفره های ما خالی تر از همیشه گردد. آیا وزیرکار و وزیر بازرگانی و دیگر مسوولین هم سفره هایشان مانند ما هر شب خالی است؟
در روز اول ماه مه شعار ما این است:« نان برای همه، بهداشت برای همه، آموزش برای همه، مسکن برای همه، کار برای همه» همه این موارد در قانون اساسی آمده است ولی نوکران سیستم نئولیبرالیسم ٤٣ سال است از انجام آن خودداری می کنند.
سیستم اقتصادی نئولیبرالیستی تولید کننده فساد اخلاقی، اختلاس، دروغگویی، ثروتمند تر شدن کلاهبرداران، و نابودی صنعت است.
برای آینده فرزندانمان، برای آبادانی کشورمان و سربلندی ایران عزیز باید این سیستم برچیده شود. باید با این سیستم هیولایی مبارزه کنیم. پس باید روز کارگر را به روز نبرد با استثمار تبدیل کنیم.
در هر کارگاهی و کارخانه ای مضرات این سیستم را بازگو کنیم و برای مبارزه با این سیستم در سندیکاهای کارگری جمع شویم. باید حامی برادران اعتصابی در پروژه های نفت و گاز که سینه به سینه این سیستم هیولایی ایستاده اند و خواهان حذف پیمانکاران و پرداخت حقوق های عقب مانده و افزایش ٧٩ درصدی حقوق شان هستند، باشیم. حال که قیمت کالاها جهانی شده است باید دستمزدها هم به نرخ جهانی درآیند.
روز کارگر روز همه زحمتکشان از پرستار، آموزگار، کارمندان ادارات می باشد.
می آییم با دستانی پر از گل سرخ و ارج می گذاریم کوشندگان کارگری را و خواستار آزادی همه زندانیان صنفی و مدنی به ویژه رضا شهابی، حسن سعیدی، داوود رضوی، اسماعیل عبدی هستیم.
سندیکای کارگران فلزکارمکانیک ایران/ بازنشستگان سندیکای بافنده سوزنی/ بازنشستگان صنعت چاپ/ بازنشستگان شهاب خودرو/ بازنشستگان مستقل بابل/ بازنشستگان مستقل قزوین/ بازنشستگان مستقل رامهرمز
٩ اردیبهشت ١٤٠٢