آنچه در شیراز رخداد، فجیع و غیرقابل باور است. اما جدا کردن فرزندان ایران زمین از آن هم فجیع تر است.
همانطوری که باید حقیقت مرگ مهسا امینی و نیکا شاکرمی مشخص شود باید پشت پرده آدمکشی شیراز نیز آشکار گردد.
در ایران همه روزه کودکانی همسن آرتین کشته، مورد تجاوز، و به بردگی کشیده می شوند و یا در خیابان ها با جل پاره ای به دنبال نان پاره ای هستند ولی دیده نمی شوند، آیا نباید برای این فرزندان غم زده بود؟ چرا سیاست هایی که باعث رنج و مرگ خاموش کودکان مان می شود را بازگو نمی کنیم؟ چرا نمی گوییم چگونه دومین کشور دارنده ذخایر نفت و سومین دارنده منابع گازی جهان، هموطنانش باید سر در سطل زباله داشته باشند تا نمیرند؟
مرگ همه هموطنان مان سخت و دردآور است. هر روزه در همین خبرگزاری کار ایران (ایلنا) متعلق به خانه کارگر می خوانیم که کارگران به دلیل عدم ایمنی کشته می شوند و به خاطر نگرفتن حقوق عقب مانده خود را می کشند. چرا برای این جانباختگان پدر و مادر پیدا نمی شود؟ چرا برای بازنشستگانی که در زیر خط فقر هر روزه می میرند کسی فریاد واویلا سر نمی دهد؟
دلیل تمامی پرسش های بالا سیاست های نئولیبرالیستی است که با یک فرمان قدرت خرید مردم را ٤ برابر از بین برد و باعث این آشفتگی در سراسر ایران شده است. سیاست های رانت خوارانه و نبود قوه قضاییه ای که داد مردم را از اختلاسگران و آقازاده هایی که حق بی شرافتی شان را به اصطلاح از سفره انقلاب برداشته و در دامان آمریکا و کانادا به خوشگذرانی می گذارنند و پدرانشان در ایران دسته های مافیایی در ارکان تصمیم گیری دارند، خشم مردم را برانگیخته است.
شیراز پاره ای از وطن ماست، همچنانکه زاهدان و سقز و تهران.
ما همه سیاست هایی که باعث کشته شدن مردم ایران از طریق تروریسم می شود را محکوم می کنیم. این تروریسم چه خاموش باشد مانند گرانی و تورم و بیکاری تحمیل شده به مردم و چه مانند آنچه در شیراز اتفاق افتاد، مورد اعتراض ماست و حق خود را برای اعتراض به سیاست های خانه خراب کن اقتصادی و فرهنگی و اجتماعی محفوظ می داریم. حق اعتراض در اصل ٢٧ قانون اساسی برای همه مردم ایران در نظر گرفته شده است و هیچ مقامی نمی تواند این حق را از مردم ایران سلب کند.
سندیکای کارگران فلزکارمکانیک ایران
بازنشستگان سندیکای کارگران بافنده سوزنی
بازنشستگان فلزکارمکانیک
بازنشستگان صنعت چاپ
بازنشستگان شهاب خودرو
بازنشستگان مستقل قزوین
بازنشستگان مستقل رامهرمز
بازنشستگان مستقل بابل
٧ آبان ١٤٠١