سفره های تهی و شکم های گرسنه مجالی برای هنرنمایی و شکوفایی و رشد نمی دهند…سرکشی و خاموشی و اعتراض را در درون پرورش می دهند تا هر آن هنگام که بن بستهای پیش رو دست از سرمان برنمی دارند آنها را به چالش بکشانیم…
مرزهای گستاخی و دشنام های بی امان کارفرمایان دلال که سفره های کارگران را کوچکتر نموده است و نابسامانی و فرومایگی و دست اندازی های هولناک و ناداری به آنان پیشکش نموده است را چگونه بایستی پاسخ دهیم؟!… آیا چهره خشمناک و نگاه تند و تیز پیمانکاران و کارفرمایان سودجو را چگونه می توانیم به خود بیاوریم و آنها را با اهرم فشار به کرنش واداریم؟!…

سالیان درازی است که سودجویان از هرگونه فشاری که زورشان برسد از کارگران سرزمینم فروگذاری نمی نمایند و دستمزدهای کم و نابودی مزایای کارگری را پیشه و هنرنمایی خود نموده اند…آنان با گستاخی ها و نافرمانی هایی که دارند چارچوب قانون اساسی کشورمان را به ریشخند گرفته اند و در پناه هوچی گری و فریادهای گوشخراششان بر کارگران رنج کشیده سرزمینمان یورش آورده اند و دستمزدهای چندرغاز و دستمزدهای کم که در پناه فشار کاری بسیار بر آنان روا می دارند را پس از چند ماه هم به آنها می دهند تا از سود پولهای کارگران در بانک و در جاهای دیگر مانند بورس و تورم بدون مرز ،سرمایه گزاری نمایند…
دستمزدها تکانی نخورده اند و تورم بدون مرز از آن پیشی گرفته است و این گستاخی کارفرمایان به مانند نابودی کارگران و خانواده های آنان می باشد… کارگرانی که ۲۴ تا ۳۰ روز کاری را با فشارهای بسیار سخت بردباری می نمایند تا شاید بتوانند در میان هوچی گریها و های و هوی رسانه ای کارفرمایان ،نان زن و بچه هایشان را دربیاورند…
ما کارگران کارخانجات صنعتی خواهان افزایش دستمزدها همزمان با شوک تورم بدون مرز هستیم؛چرا که با افزایش بهای هر چه که در بازار هست توان خرید نداریم…
اگر قرار هست که روز به روز بر بهای جنس بازار افزوده گردد ؛ پس بایستی توان خرید کارگران هم بالا برود…
پرسش اینجاست که چرا و چگونه شده است که ما کارگران بایستی تاوان پس بدهیم و مگر هر کارگر نماینده یک خانواده نیست و چرا بایستی خانواده های کارگران با ناداری و تنگدستی و گرسنگی و نابودی دست و پنجه نرم بنمایند؟!….
ما کارگران ایران ساز هستیم و اقتصاد سرزمینمان را با کار و پشتکار خود می سازیم… ما که پروژه های نفت و گاز و پتروشیمی و پالایشگاه و نیروگاهها و…را می سازیم و می چرخانیم بایستی بپذیریم که ارزش و توان ما بالاتر از این هست که کارفرمایان با نیرنگ‌ بازیهاشان ما را خوار می نمایند و بر سفره های ما یورش می برند…
کمپین «بیست ده» را یاری کنیم تا فرزندانمان آینده بهتری داشته باشند.
بر شما باد نیک منشی و نیکو اندیشی و خردمندی و مردمداری که نامتان را پر آوازه می نماید.
نوشته از:وارتان کارگر پروژه ای پارس جنوبی با سپاس فراوان۲/۴/۱۴۰۰