سال ۱۴۰۰ مصادف با صدمین سالگرد برگزاری روز جهانی کارگر در کشور ما است. نخستین گردهمایی روز جهانی کارگر در ایران، به ابتکار اتحادیه مرکزی کارگران ایران در سال ۱۳۰۰ برگزار شد. با وجود رشد محدود طبقهٔ کارگر ایران در آن سال، ۸هزار کارگر و نیز کارکنان اداری که در ۱۶ سندیکا گرد آمده بودند، نخستین مراسم اول ماه مه در ایران را تدارک دیدند و سازمان‌دهی کردند.
امروز در حالی به پیشواز جشن روز کارگر می رویم که اتحاد و همبستگی زحمتکشان در عرصه عمل هر روز بیشتر می شود و زحمتکشان این نیاز را بیش از سالهای گذشته درک کرده اند.
اتحاد ٤٥ هزار کارگر پروژه ای و اعتصاب سراسری ٤٠ روز شان در مرداد ١٣٩٩، زحمتکشان پروژه ای را به این درک رساند که:« اگر ما کار نکنیم، هیچ کس دیگری توان به حرکت درآوردن این چرخ را ندارد»
درک و ضرورت متحد شدن بازنشستگان در سراسر کشور که اعتراضات شان هر هفته کشور را می لرزاند و مافیای خیمه زده در سازمان تامین اجتماعی را به هراس افکنده است، پیامی روشن و رسا دارد:« حق مان را می خواهیم و اجازه فریبکاری و نابودی اندوخته هایمان را نمی دهیم»
این اتحاد، سیاست های صندوق بین المللی پول را که می خواهد زحمتکشان برده سرمایه دار باشند را به چالش کشیده است. افشای زیان های خصوصی سازی با سیاست های نئولیبرالیستی که به تعطیلی کارخانه های هپکو، ارج، ماشین سازی های تبریز… انجامید، چند سالی است که زحمتکشان آذراب، فولاد، هپکو و هفت تپه را به خیابان آورده است و دولت را مجبور نموده خصوصی سازی ها را به شیوه ای دغلبازانه بازهم به زمین کارگران بکشاند. اما هوشیاری زحمتکشان بی تردید این دغلبازی را نیز به شکست خواهد کشاند.
کارگران هم صدا با پرستاران و کادر پزشکی قهرمان، خواهان پوشش فوری واکسن‌ها، خدمات بهداشتی رایگان و همگانی مناسب سلامتی مردم و مقدم بر سود، لغو تجاری‌سازی و خصوصی‌سازی بهداشت و تأمین اجتماعی و پرداخت فوری مطالبات و کارانه ها و پاداشی همسان با تلاش این عزیزان را می‌طلبد.
پیام زحمتکشان در سال ١٤٠٠ اتحاد و همبستگی علیه خصوصی سازی و بیکار نمودن کارگران و نابودی صنعت است. امواج پر خروش « نان و سندیکا » از سال گذشته اوجی بی سابقه یافت و حضور پرشور زنان زحمتکش در اعتراضات چشم نوازتر از سالهای قبل شده است.
در روز کارگر، این جشن جهانی زحمتکشان خواستار آزادی فوری خواهران و برادران نویسنده، وکیل، کنشگران مدنی و به ویژه اسماعیل گرامی و اسماعیل عبدی هستیم. سرکوب و سانسور نمی تواند از خیابان آمدن زحمتکشان جلوگیری کند. ندای تفرقه، این شیوه معمول سرمایه داری نیز راه به جایی نخواهد برد.
نان و سندیکا حق ماست و از آن نمی گذریم چون از آبادانی و سربلندی کشور کارگریمان، نخواهیم گذشت.
کارگر، معلم، پرستار زحمتکشان ایران اتحاد اتحاد
سندیکای کارگران فلزکارمکانیک ایران
بازنشستگان سندیکای کارگران بافنده سوزنی
بازنشستگان فلزکارمکانیک
بازنشستگان صنعت چاپ
١٠ اردیبهشت ١٤٠٠