بسیاری از پرستاران پس از چندین سال کار مداوم سلامت خود را از دست میدهند، یکی از دلایلی که پرستاران رنج دوری از خانواده را تحمل میکنند و به کشورهای دیگر برای کار میروند این است که در کشورمان به پرستاران کم توجهی شده است .
در ایران پرستاران در سمتی کار می کنند که سنگینی بار کاری بر دوش جامعه پرستاری است و آنها بیشترین خدمات را ارائه میدهند ،اما پولها در جیب کسان دیگری میرود .تفاوت در پرداخت دستمزدها گاهی نزدیک به صد برابر است.
بعلاوه برخی از پرستاران مواجهه با عدم امنیت شغلی و قراردادهای موقت هستند و در مواردی حقوق آنها چندین ماه به عقب افتاده است .
یکی دیگر از مشکلات جامعه پرستاری در کشور ما ایران ، موضوع خصوصی سازی امر بهداشت و سلامت است که از سویی شاهد تشکیل هتل بیمارستان های مخصوص طبقه مرفه و از سوی دیگر تهدید سلامت اکثریت مردم زحمتکش ایران هستیم .
ضرورت امروز کشور ، اتحاد همه‌ی نیروهای پرستاری و دیگر زحمتکشان یدی و فکری جهت ایجاد تشکل های مستقل سندیکایی و تشدید مبارزه با سیاست های ارتجاعی ضد منافع زحمتکشان و ضد منافع ملی است تا رانت خواران و غارتگران را به عقب نشینی وادار نمائیم.
بدون حضور سندیکاها و سازمان های صنفی مستقل نمی توان از گشایش در وضعیت معیشتی و پیشرفت زندگی نیروهای پرستاری سخن گفت .
پیش به سوی احیای سندیکاها و اتحادیه های مستقل پرستاری با هدف ارتقا بخشیدن به سطح زندگی عموم مردم و ریشه کن کردن فقر و نابرابری.
بازنشستگان سندیکای بافنده سوزنی تهران
بازنشستگان سندیکای فلزکار مکانیک
آذر ماه ۹۹