در حالیکه بازنشستگان سی سال هر ماه حق بیمه پرداخت کرده اند که در هنگام بستری شدن در بیمارستان و یا برای علاج بیماری خود یک کمک هزینه درمان مناسب از سازمان دریافت نمایند، دولت یک بیمه دیگری بنام بیمه تکمیلی را به آنها تحمیل کرده است که ناچارا هر ماه باید یک حق بیمه دیگری را پرداخت نمایند. قرارداد سال ١٣٩٨ بیمه تکمیلی آتیه سازان با کانون بازنشستگان در پایان آذر ماه به پایان رسیده و قرارداد جدیدی مجددا نوشته شده است. علی اصغر بیات رئیس کانون عالی کارگران بازنشسته و مستمری بگیر تامین اجتماعی کشور در رابطه با این قرارداد میگوید که در این قرارداد سهم سازمان تامین اجتماعی ٧ برابر یعنی از ٣ هزار تومان به 21 هزار تومان و سهم کارگران از 41 هزار تومان به 44 هزار تومان رسیده است. او توضیح نمیدهد که سازمان تامین اجتماعی این 21 هزار تومان را از کجا میآورد، آیا از آسمان میآورد؟ یا دولت آنرا به سازمان پرداخت میکند؟

آیا غیر از این است که آنچه سازمان پرداخت میکند اندوخته خود کارگران است؟ آیا واقعیت این نیست که تمامی (٤٤+٢١) ٦٥ هزار تومان را خود کارگر پرداخت میکند؟ اگر ٢١ هزار تومان را کارگر پرداخت میکرد و ٤٤ هزار تومان آن را از خزانه دولت پرداخت میکرد، می توان نام آن را بیمه تکمیلی گذاشت اما وقتی تمام حق بیمه را کارگر به یک بیمه گر میدهد؛ کجای آن یک بیمه تکمیلی است؟ این فریبکاری است، یک دزدی است!! یک دزدی که حاکمیت و بیمه های خصوصی از جیب کارگران میکنند و علی اصغر بیات و دار و دسته او بر روی آن سرپوش میگذارند. کارگران خود یک سازمان بیمه دارند که این سازمان بعد از بانک مرکزی یکی از ثروتمندترین نهادهای این کشور است و آنها نیاز به بیمه گر دیگری ندارند. بیات برای امکانات جدید این قرارداد به به و چه چه میگوید ولی از این سخن نمیگوید که سهم کانونهای بازنشستگی از این قرارداد چقدر است؟ او این اطلاعات را نمیدهد چون مشخص میشود که این گفته کانونی ها که میگویند “دشمن بیمه های تکمیلی هستند”؛ فقط یک ادعاست!! وجود و بقای تشکیلات کانون عالی کارگران بازنشسته و مستمری بگیر در همین قراردادهای بیمه های تکمیلی است تا با همکاری دولت بخشی از پول های بازنشستگان را اینگونه قراردادها به جیب بزنند. بیمه تکمیلی نباشد؛ این کانونها هم نیستند!! پس این کانون ها مجبورند این بیمه های تکمیلی را حفظ نمایند تا خودشان برقرار باشند!!

بازنشسته تامین اجتماعی رستگار