به گزارش خبرنگار پیام سندیکا، کارگران پروژه ای مصیبت شان فقط موضوع دستمزد نیست بلکه ایمنی و بهداشت نیز هست.

بهداشت با آمدن بیماری کرونا کمتر شده و پیمانکاران سود خود را بیشتر از رعایت حال کارگران می دانند چرا برایشان کارگر بسیار است. کارگران کرونایی را به خانه می فرستند و او را با هزینه های درمان تنها می گذارند و تا برگشتنش کارش به کسی دیگر داده شده است. از مواد ضد عفونی کننده، دستکش و ماسک و حتا ضدعفونی کردن معابر و دستشویی ها و حمام ها و خوابگاهها خبری نیست.

ایمنی رعایت نمی شود و افسران ایمنی هم به وظایفشان به خواست کارفرما تن می دهند و جان کارگران بازیچه سود شرکت های پیمانکاری است. وزارت کار هم که خواب تشریف داشته و بخش بازرسی اش سالهاست که به دفتری برای لاس زدن با کارفرمایان تبدیل شده است.

از طرفی دیگر آلودگی بالای هوا، وضعیت تنفسی و زیستی ناشی از وجود گازهای متصاعد شده نیز معضلی بر معضلات کارگران افزوده و سلامت کارگران را به مخاطره می اندازد. دودکش های مشعلی که در چاه‌های نفت، پالایشگاه‌ها، پتروشیمی‌ها و کارخانه مواد شیمیایی برای سوختن گازها و مایعات زائد و قابل اشتعال و به‌کار می‌رود، آلودگی هوا را باعث می شود.

یکی از مهمترین پیامدهای این سوختن گازها تغییرات آب و هوایی و ازبین رفتن ریه مردم ساکن و شاغل در عسلویه می باشد. در اوایل دهه ١٩٩٠ زنده یاد دکتر هکی در مورد این آلودگی ها نامه ای به خانم ابتکار مسوول وقت سازمان محیط زیست نوشت و قرار شد برنامه ای برای کم کردن آلودگی ها با گذاشتن فیلترهای مخصوص انجام شود که به دلیل همراهی نکردن دولت و شرکت نفت و کارفرمایان بزرگ این مهم به سرانجام نرسید.

دستمزد مناسب برای اداره یک خانواده کارگری، تصویب قانونی که کارفرمایان را به دلیل عقب انداختن حقوق چند ماهه کارگران، مجازات و جریمه کند، بهداشت و ایمنی استاندارد از خواسته های کارگران پروژه ای است.