سال جدید در حالی آغاز شد که هجوم به دستمزدهای کارگران برخلاف قانون و با زور توسط وزارت کار به کارگران می خواهند تحمیل کنند. این آغاز هجوم به زحمتکشان بود.
٢٣ اردیبهشت تجمعی اعتراضی پرستاران در حالی آغاز شد که از ابتدای سال خبر رسید در اوج شیوع کرونا، بیکارکردن پرستاران به دلیل اینکه جراحان با کاهش جراحی و درآمد روبرو گشته اند، کلید خورد. خلیل علی زاده، رئیس بیمارستان آتیه خبر از تعدیل ۵۰درصدی در این بیمارستان به علت مشکلات مالی می‌داد و سپس اخراج ۳۰ نفر از پرسنل کادر درمان بیمارستان پیوند اعضای ابوعلی سینای شیراز منتشر شد که گفته می‌شد اخراج، جواب اعتراض این ۳۰ نفر به کاهش ۵۰درصدی حقوق‌شان بوده است.
همزمان در اقدامی بحث برانگیز آیین‌نامه اجرایی لایحه استقلال کانون‌‌های وکلای دادگستری از سوی قوه قضاییه رونمایی شد که استقلال کانون را زیر سوال می برد و اعتراض ١٢٠٠ وکیل را در پی داشت، وکلا می گویند: کانـون وکلا نیاز به تغییـر ندارد.
فشار بی سابقه بر کانون معلمان با حکم ١٠ سال حبس مجدد برای اسماعیل عبدی، بازگرداندن محمود بهشتی لنگرودی به زندان، حکم اخراج و مخالفت با مرخصی محمد حبیبی، احضار جعفر ابراهیمی و بازجویی محمد تقی فلاحی دبیر کانون صنفی معلمان، احضار اسکندر لطفی به دادگاه در مریوان و اجرای حکم محمدعلی زحمتکش در شیراز و بازداشت خانم ناهید فتحعلیان از معلمان بازنشسته تهران، تحمیل می شود.
حکم پنج سال زندان برای کیوان صمیمی روزنامه نگار به دلیل شرکت در تظاهرات روز کارگر سال گذشته و حکم یک سال زندان حمید نامجو داستان‌نویس، صادر گردید.
تایید حکم ٦ ماه حبس برای منوچهر سراج عضو سندیکای کارگران فلزکارمکانیک ایران به دلیل فعالیت های سندیکایی را باید براین مجموعه اضافه کرد.
اینها در حالی است که ٣٥٠٠ کارگر معدن کرمان برای اعتراض به خصوصی سازی و اجرای طبقه بندی مشاغل و دستمزدی متناسب با شغلشان، در خیابانهای کرمان با خانواده هایشان آمده اند. کارگران شرکت تولید تجهیزات سنگین هپکو نسبت به احتمال واگذاری این شرکت به پیمانکاران معادن زیرمجموعه ایمیدرو نگرانند. این هجوم سنگین با عرضه ١٢ درصد اندوخته های زحمتکشان برای فروش تامین اجتماعی در بورس تکمیل تر شد.
هجوم برای بستن دهان، دادن گرسنگی، فروش اموال زحمتکشان، تخریب صنعت، از سوی سرمایه داری رانتخوار برای نابودی کشور و غارت بیشتر ثروت عمومی است.
همانگونه که در اطلاعیه ١١ اردیبهشت خود گفتیم:« کنشگران کارگری و مدنی در زندان و یا با حبس های سنگین در بیرون، شرکت کنندگان جشن اول ماه مه سال ٩٨ همچنان زیر تیغ سنگین حبس های طولانی مدت، فشار بر وکلای طرفدار جنبش سندیکایی روزافزون، سندیکاهای کارگری در محدودیتی خرد کننده. این نمایی از وضعیت ماست.»
برای مقابله با این هجوم تنها راه، اتحاد است.
ما اخراج و تحمیل قراردادهای اسارت بار ٨٩ روزه به پرستاران، این قهرمانان نبرد با کرونا را محکوم می کنیم.
ما فشار بر کانون معلمان و به ویژه سازماندهندگان را تخطی از رعایت حقوق صنفی و انسانی می دانیم.
حبس سازمانگران و فعالین صنفی و مدنی کاری بس غلط و خواستار آزادی همه کنشگران عرصه های صنفی و مدنی هستیم.
استقلال وکلا از هرم قدرت امری طبیعی است که مانع تشدید ظلم خواهد شد و همدلی ما با وکلایمان یک خواست صنفی و دراز مدت است.
نویسندگان مردمی، این فریادگران انسانها محروم را با حبس نمی توان خاموش ساخت. آزادی و مخالفت با سانسور جزو اهداف صنفی زحمتکشان بوده و خواهد بود.
خصوص سازی و نابودی صنعت توسط نوکیسه های مالی و رانتخوار به جز غارت ثروت ملی هیچ چیز دیگری را در پی ندارد، با آن مخالفیم و بر اجرای درست اصل ٤٤ قانون اساسی پافشاری می کنیم.
دست های ناپاک از اندوخته های ما و پدرانمان کوتاه. عرضه سهام سازمان تامین اجتماعی در بورس، دستبرد آشکار به دارایی های زحمتکشان ایران بوده و اعتراضی سخت را در پی دارد.
پرستار، آموزگار، نویسنده، کارگر، وکیل دارای خواسته هایی یکسان هستند: آزادی تشکل، آزادی بیان، مخالفت با فساد و دزدان ثروت عمومی.
هجوم آغاز شده، اتحاد رمز پیروزی است!
سندیکای کارگران فلزکارمکانیک ایران
٢٦ اردیبهشت ١٣٩٩