بیشتر کارخانه ها در شکوهیه قانون کار را رعایت نمی کنند و بجای ٨ ساعت کار،١٠ تا ١٢ ساعت کار هستند.

یعنی دو الی سه ساعت اضافه کاری اجباری باید کارگران بایستند.

هر ساعت اضافه کار معمولن ده هزار تومان است و یک ساعت استراحتی که در بعد از ظهر برای ناهار و اندکی استراحت در نظر گرفته اند، جزو ساعت کار حساب نمی شود و بابت یک ساعت استراحت حقوقی پرداخت نمی شود. روزهایی که کارگر به مرخصی میرود از حقوقش کم میشود. بیشتر کارخانه های شکوهیه برای کارگران حق سنوات و حق اولاد درنظر نمی گیرند. سرویس کارخانه ها در مکان هایی برای سوار کردن کارگران توقف می کنند که بیشتر کارگران مجبورند یک کورس با تاکسی یا اتوبوس به سرویس برسند. یعنی یک کارگر مجبور است روزانه برای رفت و آمد مقداری هم کرایه از جیب خود بدهد. سرویس ها صبح ها زود میروند و کارگران مجبورند در تاریکی های سپیده دم از خانه بیرون بزنند تا به سرویس برسند. ولی از آنطرف سرویس ها معمولا با نیم ساعت تاخیر موقع تعطیل شدن کارگران می آیند. کارگری که باید ساعت پنج صبح برخیزد ، فرصت صبحانه خوردن در خانه را ندارد. بیشتر کارخانه ها در شکوهیه از ساعت ٦ مشغول کار میشوند و غالبا کار تا ساعت ٤ یا ٦ بعد از ظهر طول میکشد.

بیشتر کارخانه ها سیستم سرمایی و گرمایی درست و حسابی ندارند و برای کارگران زمستان ها سرد و تابستان ها بسیار گرم است.

مکان هایی که برای یک ساعت استراحت کارگران درنظر گرفته اند، فاقد هرگونه وسایل رفاهی اعم از کولر، پنکه، فرش سالم برای خوابیدن ، کمد برای گذاشتن وسایل و … هستند. در یک کارخانه مقوا سازی در شکوهیه، استراحتگاه کارگران بحدی افتضاح است که کارگران ترجیح میدهند در کنار دستگاه ها ناهار بخورند و استراحت کنند. بیشتر کارخانه ها غذایی به کارگران نمی دهند و کارگران از خانه برای خودشان غذا می آورند.

استراحتگاه کارگران با استراحتگاه کارفرمایان تفاوت های بسیاری دارد.