کارخانه لاستیک پارس واقع در شهرک صنعتی ساوه با ٨٠٠ کارگر روزگار سختی را می گذراند.
در آبان ماه سال گذشته و به دلیل سود آور نبودن شرکت طبق اصل ٤٤ این شرکت در مزایده به مبلغ ١٦٠ میلیارد به خانم میترا فرزاد نیا بصورت اقساط فروخته شد، که با توجه به رانتی که این خانم از آن بهره برد کارخانه لاستیک پارس را به قیمت ارزان مال خود کرد.
با آمدن صاحب جدید کارخانه و نصب مدیران غیرحرفه ای، کارخانه با بحران کارگری روبرو شد. از جمله این مدیران آقای نظری بود که ۴۰۰ کارگر را در ابتدای امر اخراج کرد. سپس با ادغام بخش های مختلف کارخانه شرکت را از ۴ شیفت به ۳ شیفت و مجددن به ۲ شیفت تغییر داد. دو شیفت هشت ساعته صبح و عصر کار. طبعن حق شیفت کارگران ازبین رفت و با آوردن کارگران شیفت های برداشته شده دیگر نیازی به اضافه کاری کارگران احساس نمی شد. همین اقدامات باعٹ شد دریافتی کارگران به مقدار قابل توجهی کاهش یابد.
آقای نظری در ادامه اقداماتش مدیرانی از بیرون با حقوق های آن چنانی استخدام کرد و این درحالی بود که کارگران با کمترین حقوق کار می کردند. ایشان مدعی بود که با اقداماتش بدهی های شرکت را می پردازد که امروز مشخص گردیده ریالی از بدهی های شرکت پرداخت نگردیده است زیرا مدیر مجتمع آقای مهندس کاری در سخنرانیش در روز دوشنبه مورخ۲۹/۵/۹۷ گفت:« شرکت هنوز مبلغ ۷۸میلیارد بدهی دارد».
کارخانه لاستیک پارس در حال حاضر روزی ۸۰ تن تولید دارد و طبق گفته کارشناسان سندیکای کارگران فلزکارمکانیک ایران تولید بالای ۷۰ تن سود زاست.
با توجه به عدم تعهد مالک در پرداخت بدهی های کارخانه، معامله یکطرفه فسخ و خودبه خود قرارداد واگذاری و انتقال ملغا می شود
امید که لاستیک پارس به سرنوشت هپکو دچار نشود.
خواسته های کارگران به شرح زیر است:
١- کارخانه به بخش خصوصی واگذار نشود .
٢- مالکیت آن هر چه زودتر مشخص شود ودولت آنرا مجددا تحت كنترل بگیرد .
٣- کارخانه به تکنولوژی روز دسترسی پیدا کند وطرح و توسعه یابد تا بتواند محصولی با کیفیت وبه روز بیرون دهد ودر گردانه رقابت باقی بماند .