در برنامه کوه دشت این هفته ٥ مرداد که از تلویزیون پخش شد دو کودک ٨ ساله مشهدی به نام ستایش و نیایش آقایی به این برنامه به همراه پدرشان دعوت شده بودند. این دو کودک به اصطلاح کوهنورد در حالی به برنامه آمده بودند که از صعود به دومین قله بلند ایران ، علم کوه تصاویرشان پخش می شد و اعلام کردند برای سال آینده به قله دماوند خواهند رفت.

در همان برنامه تصویر دختر ٥ ساله پاکستانی که برای رفتن به اورست برنامه ریزی کرده بود هم به نمایش درآمد. نمایش درآمدن تصاویر در آن برنامه، به بینندگان چه را می خواست القا کند را خوانندگان خود بهتر می دانند. 

همه کوهنوردان می دانند که کوه تنها ورزشی است که در آن کسی نمی بازد و مسابقه ای هم وجود ندارد.

 در همان برنامه هم پزشکی بسیار محترمانه به پدر این دو کودک گفت که سن کوهنوردی آن هم نه بصورت حرفه ای بلکه بصورت تفریحی از ١٢ سالگی به بعد است، بویژه در ورزش حرفه ای کوهنوردی در ارتفاعی کمتر از ٣٠٠٠ متر به جز بدنی آماده ، موضوع کمبود هوا و داشتن شش هایی آماده، کفش مناسب کوه، عینک، کوله مناسب، از موارد مهم کوهنوردی بصورت حرفه ای است.

 این کوکان بدون داشتن کفش مناسب، که وجود ندارد، به علم کوه رفته اند و بی تردید به پاهایشان  صدمه زده اند و همچنین در بدنی که در حال رشد است کوله هم حمل کرده اند و هر هفته هم برای آمادگی جهت صعود باید حمل کنند. پرسش این است آیا این ورزش سنگین مناسب این سن کودکان است؟ آیا پاهایی که کفش مناسب ندارند و بی تردید طی سالها صدمات بیشتری خواهند دید و کودک نمی داند با نداشتن کفش مناسب چه بر سر پاهای خود می آورد، زجر دادن این کودکان نیست؟ آیا این بدن ها که هنوز آماده برداشتن کوله نیستند در مسافت های سنگین به کمر و جسم و در نهایت به رشد این کودکان صدمه نمی زند؟  و زجری را که این کودکان در سنین میانسالی و پیری خواهند دید را چه کسی پاسخگو خواهد بود؟؟

صعود به قله های بالای ٣٠٠٠ متری چه بر سر عروق و قلب این کودکان خواهد آورد؟ که باید پزشکان معلوم کنند.

ولی نکته اینجاست چه کسی و یا چه نهادی باید این کودکان را از وارد کردن صدمه به خود باز دارد؟؟ پدر؟؟؟؟ سازمان حمایت از کودکان؟؟ انجمن های کوهنوردی؟؟؟ انجمن های مستقل از دولت حامی از کودکان؟؟؟

امید که این مطلب بتواند این کودک آزاری را نقطه پایان بگذارد و انجمن های مربوطه را حساس کند. امی 

هیات تحریریه پیام سندیکا