خصوصی سازی و اجرای دستورات صندوق بین المللی پول برای ارزان سازی نیروی کار و دستبرد به اندوخته های کارگران در تامین اجتماعی بیش از ٤٠ سال نشان دهنده ناکارآمدی این برنامه های اقتصادی است که منجر به فقر و اعتراضات بیشتر گشته است. گرانی ابزاری برای هرچه غارت بیشتر کارگران توسط بازاریان و سرمایه داری تجاری بوده و بازی با ارز برای نابود کردن قدرت خرید زحمتکشان به ابزاری در دست مافیای مالی تبدیل شده است.

برای برون رفت از این بحران دولت چاره ای جز کنار گذاشتن سیاست های سرمایه داری دلال خانه کرده در دولت ندارد. برای حل مشکلات کارگران باید دولت دست از حمایت اختلاس گران بردارد و کارخانه هایی چون هفت تپه، هپکو، ماشین سازی تبریز، تراکتور سازی تبریز را به مدیریتی کارگری واگذار کند. منابع مالی بانک ها باید در خدمت تولید با نظارت شدید بازرسان دولتی قرار گیرد تا به رفع فقر و بیکاری منجر شود. در این راه سندیکاهای کارگری به ویژه سندیکای کارگران فلزکارمکانیک ایران اعلام اماده گی می کند.

باز هم می گوییم سرکوب چاره کار نیست. منافع ملی ما امروز حکم می کند که شرایط اقتصادی را باید تغییر داد. اگر دولت امریکا برای حفظ منافع اقتصادی خود واردات فولاد از چین را متوقف می کند و قوانین بین المللی را به نفع مردم کشورش زیر پا می گذارد دولت ما چرا باید همچنان بر واردات پافشاری کند و به جای تعلل خرید ریل از ذوب آهن اصفهان همچنان ارزهای با ارزش را به وارد کنندگان مافیایی برای خرید ریل از چین و هند اختصاص دهد؟

بحران همه عرصه های اقتصادی، سیاسی، فرهنگی و نظامی ما را در برگرفته است و با این سیاست ها چشم اندازی برای حل آن وجود ندارد و به اعتراضات بیشتر دامن خواهد زد.

ما ضمن حمایت از اعتراضات کارگری هرگونه بازداشت معترضین  را محکوم کرده و همگامی خود را با این عزیزان اعلام می کنیم.

ما خواهان آزادی بی قید و شرط همه معترضین به سیاست های ضدمنافع ملی هستیم.

سندیکای کارگران فلزکارمکانیک ایران

٣٠ اردیبهشت ١٣٩٧