امسال در حالی به پیشواز اول ماه مه می رویم که ٤٠ سال از نبردمان علیه ظلم و بی عدالتی می گذرد. انقلابی که به دست پرتوان کارگران و زحمتکشان به پیروزی رسید، و قرار بود به دست کارگران بوسه زده شود، به شلاق بسته شدنشان ختم شد. گرسنگی ٣٣ درصد جامعه را تهدید می کند و دستمزدهای مصوب هنوز با خط فقر ٤ برابر فاصله دارند. در این میان هر روزه به کودکان کار افزوده می شود، کارتن خوابی به امری رایج بدل گشته است و زنان کارگر بی حقوق تر از همیشه مورد آزار جسمی و روحی قرار می گیرند. ۹۶ درصد از کارگران کشور قرارداد موقت اند و۴۵ میلیون نفر در کشور امنیت شغلی ندارند. کوشندگان کارگری به زندان می روند ، بیکار می شوند، تهدید و اخراج می گردند. پس از ٤٠ سال روزگار زحمتکشان و مزد بگیران بدین گونه شده است.
امروزه داشتن سندیکاهای کارگری و فعالیت بی دغدغه آنان، امنیت شغلی، و دستمزد مناسب و به موقع، به سه گانه خواست کارگران ایران تبدیل شده است. خواستی که هر کدام بدون دیگر در معرض نابودی قرار خواهد گرفت.
خواهران و برادران زحمتکش!
برای دفاع از حقوق کارگری و رونق بخشیدن به سفرهایمان، جز اتحاد و همدلی و ایثار راه دیگری نداریم. یا باید به قوانین صندوق بین المللی پول که توسط دولت و کارفرمایان بخش خصوصی به مورد اجرا گذاشته شده است، گردن نهاده و برده شویم و فرزندانمان را برای بردگان فردا آماده کنیم و یا اینکه دست در دست هم برای آبادانی این خانه ویران گشته، هم صدا شویم.
دوستان کارگر، در محل کارمان اگر می توانیم سندیکاهای کارگری ایجاد کنیم و یا اینکه به سندیکاهای موجود بپیوندیم. با کوشندگان کارگری ارتباط گرفته با برنامه ریزی از سقوط هر روزه دستمزدهایمان و خالی شدن سفرهایمان جلوگیری کنیم.
باید بهم بپیوندیم تا راهی بیابیم و یا راهی بسازیم. همت و اراده و تصمیم با ماست.
کارگر متفرق هیچ چیز، کارگر متحد همه چیز.
سندیکای کارگران فلزکارمکانیک ایران
١٠ اردیبهشت ١٣٩٧
