عزیزان من ایجاد ارتباط  صنفی و یا اجتماعی بین اهالی یک کوچه ، کارگران یک کارخانه یا حتا یک واحد صنفی به هزاران  شعار سرخ و بر افراشتن هزاران پرچم سرخ آنهم در خلوت می ارزد. ما باید بیشتر بدانیم ، قطره قطره بیاموزیم  و بیاموزانیم.

  شعاری زندگی کردن جز ایجاد یاس و سرخوردگی و افسردگی  حاصلی ندارد . کار صنفی  سخت و پرحوصله است. برایتان مثالی می زنم.

نوع فعالیت کانون بازنشستگان بخصوص زنده یاد یعقوب مهدیون از سندیکالیست های قدیمی و نام آور سندیکای کارگران کفاش و دوستانش  آقایان فرهادی، خبازها،  فیضی، ودیگر اعضا کانون بازنشستگان ویا سندیکای نانوایان که حاصل مرارت ۵۰ ساله بود، صرفا کار صنفی کرده بودند. آن هم با نام های دیگر ولی سر بزنگاه تمامی قدرت وتوانشان در اختیار جوانان پرشور سندیکایی در اوایل دهه 80 قرار گرفت و نتیجه داد   و سندیکای کارگران شرکت واحد شکل گرفت.

اتحاد کارگران بازنشسته در کانون بازنشستگان تهران حول گرفتن بن کالا برای بازنشستگان بود و یا تورهای زیارتی. ولی به محض باز شدن درز کوچکی از فضابرای فعالیت های سندیکاییپیشکسوتان سندیکایی به میدان آمدند.

مصاحبه های خبازها دبیر کانون  در رادیو در زمینه حفوق کارگران و تامین اجتماعی، کولاک می کرد. ازطرف دیگر رابطه علمی عاطفی یعقوب مهدیون با کارکنان نشریه وزین آتیه که متعلق به سازمان تامین اجتماعی بود باعث هم پیوندی نسلی یا نطفه کوچک از ژورنال لیست ها ی آشنا با جامعه طبقاتی بوجود آورد آنها با صبوری و درک درست از شرایط  سازمان دهی کردند و سازماندهی سندیکای مستقل بوجود آمد .

اولاد بنی هندل ، واحدی هارا قدیم با این لقب میخواندند،  مقاومت کردند  مقاومت ومقاومت. به آنها افتخار می کنیم امیدواریم کارگران صنعت و خدمات دیگر هم با تشکیل نهادهای مستقل خود بدنبال حق خود باشند چنان که امروزه معلمان ما تنها معلم  بچه های ما نیستند بلکه معلم طبقه کارگر چه فکری و چه یدی هم هستند.

  بهروزی حق ما و نسلهای آینده ماست    بدست می آوریم

رضا فراهانی کنگرانی عضو سابق سندیکای کارگران خیاط