کارگران پروژه ای معمولا بیش از دو تا سه ماه از خانه خود دور می باشند و در پروژه های جنوب کشور با شرایط بد آب و هوایی در تلاش برای ساختن پروژه های نفت و گاز، با تمام وجود از جان خود مایه می گذارند تا هم با عزت نفس و سربلندی در خدمت خود و خانواده هایشان باشند و هم اینکه برای آبادی میهنمان ایران در خدمت اقتصاد ملی باشند؛ اما شوربختانه کارگرانی با اینهمه شور و حرارت که دارای خلاقیت های ویژه می باشند، در بدترین شرایط زیستی و حقوقی قرار دارند.
کارگران پالایشگاه نفت ستاره بندرعباس که زیر نظر پیمانکاری های آبادراهان، رجایی، مهدی پور، عمران ساحل، پایندان، ناصری و سلحشور و…. کار می کنند و در شهرک شهید حاجبی اسکان یافته اند در وضعیت درست حقوقی و رفاهی و بهداشتی نمی باشند. این شرکتها هنوز از برج ١١ تاکنون دستمزد کارگران را پرداخت نکرده اند و کوچکترین اعتراضات را با خشونت پاسخ می دهند. حقوقها بسیار کم می باشند و فشار کاری خیلی زیاد بر دوش کارگران سنگینی می نماید. وضعیت غذایی بد و بی کیفیت می باشد و بیشتر کارگران ناچار هستند به گونه ای از جاهای دیگر پول قرض کرده، خرج خوراک و قند و چای کنند.
کارفرمایان به هیچ وجه در قید ایمنی و بهداشت و مشکلات کارگران نبوده و نیستند. حمامها خراب، ، لوله ها و شیر لوله ها شکسته و فشار آب کم می باشد. حمام کردن برای کارگرانی که در یک سوله ١٢٠ نفری با ٦ حمام که نیاز به وقت بیشتر هم دارد بسیار سخت و مشکل می باشد. کاملن پیداست که همه کارگران نمی توانند در سریع ترین زمان ممکن که از سرکار می آیند حمام کنند. وقتی که با بدن پر از عرق در فضای اتاق که گاه تا دوازده نفر هم میرسد، بایستی در اتاق منتظر بمانند و استراحت بنمایند که ناخودآگاه این ماندن با بدن پر از عرق خشک شده برای تندرستی آنان خطرناک می باشد.
شوربختانه حشره خطرناک ساس در داخل خوابگاهها نفوذ کرده و ایجاد خارش پوست می نماید و زندگی را بر کارگرانی که در آن اتاق هستند تلخ می نماید و هیچ راهی به جز سمپاشی ندارد. در بسیاری از خوابگاههای کمپ شهید حاجبی پالایشگاه نفت ستاره بندرعباس چنین حشره ای موجود است و این امر فقط بخاطر ایجاد وضعیت نامناسب بهداشتی از جانب کارفرما و بی مسؤولیتی نفرات و کارکنان ایمنی و بهداشت شرکت است که به تندرستی کارگران توجه نمی نمایند. بیشتر سرویسهای بهداشتی مایع دستشویی هم ندارند. به گزارش یکی از کارگران فنی پایپینگ هیچ نظمی در اینجا وجود ندارد و انگار که همه ما کارگران بصورت رایگان برای کارفرمایمان کار میکنیم؛ چون هیچ خبری از حقوق و شرایط مناسب نیست و بخاطر شرایط سخت زندگی، آنها شرایط خفت بار را بر ما تحمیل می نمایند و اعتراض نسبت به این وضعیت ناگوار و غیر انسانی، هیچگونه نتیجه ای برایمان نداشته است.
امید است که کارگران با گفتگو و همدلی به سمت عضویت در سنددیکاهای کارگری رفته و با اتحاد با دیگر برادران کارگراشان ، زمینه را برای ایجاد شرایط بهتر آماده بنمایند.
وارتان خرمدین، عضو سندیکای کارگران فلزکارمکانیک ایران،
٨/٥/١٣٩٦