در شهرک شهید حاجبی پالایشگاه ستاره خلیج که محل کمپ سکونت کارگران هست، شرایط رفاهی و بهداشتی درستی برقرار نیست. به عنوان نمونه سرویسهای بهداشتی آبادراهان و تهران جنوب مایع دستشویی ندارند و کارگران یا بایستی خود مایع بخرند و یا اینکه بایستی از شامپو و تاید استفاده بنمایند. یا اینکه فشار آبها کم است و شیر و درب حمامهاهمه شکسته شده اند و صف حمام هم بسیار کسل کننده می باشد و بوی عرق در سالن بسیار آزاردهنده و هواکشی وجود ندارد.
سهمیه قند و چای نمی دهند و کارگر مجبور است از بوفه شرکت خرید کند. غذاها بی کیفیت است به گونه ای که از ساعت 9 به بعد و خصوصن در تابستان و گرما بدنها تحلیل می روند و ضعف بدنی آغاز میشود.
دستمزد کارگران به موقع داده نمی شود و کارگر را با صد یا دویست هزار تومان زورکی به مرخصی فرستاده می شود.
وقتی کارگری بعد از چند ماه کارکردن دستمزدش را دریافت نمی کند و در صورت اعتراض کردن؛ بایستی تاوان نگاه سرد و پر از خشم کارفرما را بر دوش بکشند و انگار که کارگر به او بدهکار هست. جواب اعتراض هایمان با بغض و کینه ماندگار کارفرما, داده میشود. و رییس حراست بجای روبرو شدن با رؤسای شرکتها و کارفرما در جهت پرداخت حقوق کارگران ، کارگران را تهدید می کند.
انها بدون دادن دستمزد کارگر، او را بخاطر مطالبه گری دستمزد قانونیش تسویه و بلک لیست می نمایند و پولی هم در حساب آنها ریخته نمی شود؛ مانند کارگران شرکت مادکوش صنایع فولاد بندرعباس که هنوز نصف حقوق آذر ماه، و کل حقوق دی، بهمن و اسفندشان را بعد از 8ماه نگرفته اند. شرکت نصر گستر کرمان در اسکله شهید باهنر که کارگران با کلی التماس، پس از یکسال حقوق شان را دریافت کردند.
سخن از پروژه های ملی است؛ چرا رفتار کارفرماها در سطح شعور و کارکرد ملی نیست؟ چرا دولت پیمانکارانی را به این پروژه ها روانه می کند که جز بی آبرو کردن خود و کارگرانش عرضه کار دیگری را ندارد؟ دولت روشن کند با اتکا به چه قانونی کارفرما سهم کارگریمان را هم از ما دریغ می کنند؟!
حقوق کارگر را پاس بدارید و آن وقت از امنیت ملی و پروژه های ملی داد سخن برانید. در پایان بایستی بگویم که تبهکاران واقعی کسانی هستند که حقوق حقه کارگر پاس نمی دارند.
وارتان خرمدین، عضو سندیکای فلز کاران مکانیک ایران ٣٠/٤/١٣٩٦