این مقاله زیبا را حسین امیدی کوشنده کارگری و عضو سندیکای کارگران نقاش و تزیینات تهران و حومه برای ما جمع آوری و ارسال کرده است .
ﺍﮔﺮ ﺭﺍﺑﻄﻪ ﻣﯿﺎﻥ کوشندگان ﮐارگری ﻭ ﻣﺮﺩﻡ ﻋﺎﺩﯼ ﺭﺍﺑﻄﻪ ﻣﯿﺎﻥ ﺳﺨﻨﮕﻮ ﻭ ﻣﺨﺎﻃﺐ ﺑﺎﻗﯽ ﺑﻤﺎﻧﺪ، ﻫﯿﭽﮕﺎﻩ ﺷﺎﻧسی ﺑﺮﺍﯼ ﺍﺗﺤﺎﺩ ﻭ ﺳﺎﺯﻣﺎﻧﺪﻫﯽ ﻭﺟﻮﺩ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺩﺍﺷﺖ .ﺭﺍﺑﻄﻪ ﺳﺨﻨﮕﻮ ﻭ ﺷﻨﻮﻧﺪﻩ ﻓﻘﻂ ﺑﻪ ﻗﺼﺪ ﻣﺘﻘﺎﻋﺪ ﮐﺮﺩﻥ ﺻﻮﺭﺕ ﻣﯽ ﮔﯿﺮﺩ . ﻫﯿﭻ تشکلی ﻫﯿﭽﮕﺎﻩ ﺑﺎ ﺍﻗﻨﺎﻉ ﺷﮑﻞ ﻧﮕﺮﻓﺘﻪ ﺍﺳﺖ. راه حل ﺑﺴﯿﺎﺭ ﺳﺎﺩﻩ ﺍﺳﺖ : ﮐﺎﺭ ﺩﯾﮕﺮﯼ ﺭﺍ ﺗﻌﺮﯾﻒ ﮐﻨﯿﺪ .
ﻣﺮﺩﻡ علاقه ها ﻭ سلیقه های ﻣﺘﻌﺪﺩﯼ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﻭ ﺑﺮﺍﯼ ﺑﺮﻗﺮﺍﺭﯼ ﺍﺭﺗﺒﺎﻁ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﺳﺮﺍﻍ ﺍﯾﻦ ﺗﻌﻠﻘﺎﺕ ﺧﺎﻃﺮ ﺭﻓﺖ. کوشندگان ﮐﺎﺭﮔﺮﯼ ﻭ ﺻﻨﻔﯽ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻣﻮﻗﻌﯿﺖ ﻣﻌﺘﺒﺮ ﺧﻮﺩ ﻗﺎﺩﺭ ﺑﻪ ﺍﺗﺤﺎﺩ ﮐﺎﺭﮔﺮﺍﻥ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺑﻮﺩ. ﮐﻠﻤﻪ ﺍﺗﺤﺎﺩ ﺗﻮﺧﺎﻟﯽ ﻭ ﺑﯽ ﻣﺤﺘﻮﺍ ﺑﺎﻗﯽ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻣﺎﻧﺪ ﺍﮔﺮ ﮐﻪ ﻧﺘﻮﺍﻧﯿﻢ ﺁﻧﺮﺍ ﺑﻪﻣﺠﻤﻮﻋﻪ ﺍﯼ ﺍﺯ ﻓﻌﺎﻟﯿﺖ ﻫﺎ کارگری و مردمی که مشکلی از مشکلات کارگران را حل کند، تعریف کنیم.
ﻫﻤﻪ ﻣﺎ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﻫﯿﻢ ﺷﻨﯿﺪﻩ ﺷﻮﯾﻢ، ﺩﺭ ﺟﻤﻊ ﭘﺬﯾﺮﻓﺘﻪ ﺷﻮﯾﻢ، ﺑﻪ ﻣﺸﮑﻼﺕ ﻣﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺷﻮﺩ ﻭﻻﺯﻣﻪ ﺍﺗﺤﺎﺩ ﺍﯾﻦ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﺮﺩﻡ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﻮﻧﺪ ﺩﺭ ﻣﺸﮑﻼﺕ ﺧﻮﺩ ﺗﻨﻬﺎ ﻧﯿﺴﺘﻨﺪ.
ﺍهمدلی و همکاری ﻭﻗﺘﯽ ﺑﻪ ﯾﮏ ﺍﺗﺤﺎﺩ ﺳﺎﺯﻣﺎﻧﯽ ﺧﺘﻢ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ ﮐﻪ ﺍﺑﺘﺪﺍ ﺑﻪ شکل فرایندی جهت یک خواسته کارگری مبدل شده و کارگران جهت همکاری و دستیابی به آن خواسته آن ﺭﺍ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺍﻧﺠﺎﻡ می دهند ، ﺗﺠﻠﯽﯾﺎﻓﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ.
ﺭﻭﺷﻨﻔﮑﺮﺍﻥ ﻫﻤﻮﺍﺭﻩ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺳﻄﺢ ﻓﺮﻫﻨﮕﯽ ﻧﺎﺯﻝ ﻣﺮﺩﻡ ﺗﻨﻬﺎ ﻭ ﻣﻨﺰﻭﯼ ﺍﺣﺴﺎﺱ ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ. ﻧﻤﻮﻧﻪ ﺑﺎﺭﺯ ﺍﯾﻦﺩﺳﺖ ﺭﻭﺷﻨﻔﮑﺮﺍﻥ ﺻﺎﺩﻕﻫﺪﺍﯾﺖ ﺍﺳﺖ.
ﺁﻧﻬﺎ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﺗﻘﺪﯾﺮ ﺷﻮﻡ ﻣﻘﺼﺮﻧﯿﺴﺘﻨﺪ ﻭ ﻧﺎﻟﻪ ﻫﺎﯼ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺮﺣﻖ ﺍﺳﺖ . ﺍﻣﺎ ﺍﺷﮑﺎﻝ ﮐﺎﺭﺩﺭ ﺍﯾﻨﺠﺎﺳﺖ ﮐﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﻧﺘﻮﺍﻧﺴﺘﻪ ﺍﻧﺪ ﺑﯿﻦ ﻓﻌﺎﻟﯿﺖﺭﻭﺷﻨﻔﮑﺮﯼ ﻭ ﻓﻌﺎﻟﯿﺖ ﺳﺎﺯﻣﺎﻧﯽ ﺗﻤﺎﯾﺰ ﻗﺎﺋﻞ ﺷﻮﻧﺪ . ﮐﻪ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺍﺯﺧﺮﺩ ﺟﻤﻌﯽ کارگران ﯾﺎ ﺩﺭ ﻭﺍﻗﻊ ﭘﺘﺎﻧﺴﯿﻞ ﻫﺎﯼ ﻓﮑﺮﯼﺁﻧﻬﺎ ﻓﺮﺍﺗﺮ ﻣﯽ ﺭﻭﻧﺪ، جز یاس و ناامیدی تقدیر بهتری ﻧﺨﻮﺍﻫﻨﺪ ﯾﺎﻓﺖ . ﺩﺭ ﺟﻨﺒﻪ ﺭﻭﺷﻨﻔﮑﺮﯼ، ﺭﺍﺑﻄﻪﺭﻭﺷﻨﻔﮑﺮ ﻭ ﻃﺒﻘﻪ ﺍﺵ ﺭﺍﺑﻄﻪ ﻣﺘﻘﺎﻋﺪ ﮐﺮﺩﻥ ﻭﺁﮔﺎﻫﯽ ﺑﺨﺸﯽ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺿﺮﻭﺭﺕ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺍﺭﺩ،ﺍﻣﺎ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﺭﺍﺑﻄﻪ ﻧﻤﯽ ﺗﻮﺍﻥ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭ ﺩﺍﺷﺖ ﮐﻪ ﻣﺮﺩﻡﺣﻮﻝ ﺍﯾﺪﻩ ﻫﺎﯼ ﺭﻭﺷﻨﻔﮑﺮ ﯾﺎ ﻓﻌﺎﻝ ﮐارگر ﻣﺘﺤﺪ ﺷﻮﻧﺪ.
ﻓﻌﺎﻟﯿﺖ ﺳﺎﺯﻣﺎﻧﯽ ﺑﺎﯾﺪ ﺣﻮﻝ ﺍﻧﮕﯿﺰﻩ ﻫﺎ ﻭ دل ﻤﺸﻐﻮل های ﺧﻮﺩ ﻣﺮﺩﻡ ﺷﮑﻞ ﺑﮕﯿﺮﺩ ﻭ ﻧﻪ ﺣﻮﻝﺍﯾﺪﻩ ﻫﺎ ﻭ ﺍﻓﮑﺎﺭ روشنفکران و یا کوشندگان ﮐارگری . ﺍﻭﻟﯿﻦ ﭼﯿﺰﯼ ﮐﻪ یک کوشنده ﮐارگری ﺭﺍ ﺑﺎ ﯾﮏ ﻧﻔﺮ ﻣﺘﺼﻞ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ ﺑﺎﯾد ﭼﯿﺰﯼ ﺑﻪ ﺟﺰ ﻣﺴﺌﻠﻪ ﺍﺗﺤﺎﺩ ﻭ ﺿﺮﻭﺭﺕ ﺳﺎﺯﻣﺎﻧﺪﻫﯽ ﺑﺎﺷﺪ، و آن حل مشکلی از مشکلات کارگران باشد.
ﺍﯾﻦ ﻓﺮﺁﯾﻨﺪﯼ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺎ ﺻﺒﺮ ﻭ ﺣﻮﺻﻠﻪ ﺯﯾﺎﺩ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺷﻮﺩ