پیامدهای خصوصی سازی در کارخانه ها

روند خصوصی سازی صنایع و کارخانه ها تاکنون پیامدی جز پر شدن جیب عده ای فرصت طلب و محدود و خالی شدن جیب بسیاری از کارگران شریف و واقعن زحمتکش شده است. زمانی که کارخانه ها دولتی بودند و کارگران رسمی، کارفرما جرات این را ندارد تا به کارگران آن طور که دلش می خواهد امر و نهی بکند. هر وقت دلش خواست به بهانه های گوناگون تعدیل نیرو کند و فقط کارگران ضعیف و بی زبان ولی زحمتکش را اخراج کند. آری پیامدخصوصی سازی این است. قبل از خصوصی کردن بسیاری از جوانان شهر قم با تحصیلات سیکل، دیپلم…. به کار در کارخانه ها می پرداختند. کمبودهایی هم بود ولی همه کار می کردند. بیکاری به ندرت پیدا می شد. اصلن انگشت شمار بود. ولی بعد از خصوصی سازی طبق آماری که بیمه بیکاری می دهد در قم بیش از 50 هزار نفر بیمه بیکاری می گیرند و این غیر از بیکارانی است که بیمه بیکاری نمی گیرند و در لیست بیمه نیستند.

مدت بیمه بیکاری یکسال الی یکسال و نیم و نهایتن دوسال است. در این مدت کارگرانی که بیمه بیکاری می گیرند باید دنبال کار هم باشند. مثلن می توانند به مراکز فنی و حرفه ای رفته و دوره کارآموزی ببینند. این بد نیست اما کسی که عمری از زندگی خود را صرف کار دیگری کرده و الان صاحب خانواده است می تواند در فنی و حرفه ای کارورزی و بعد از یکسال کار کردن در کارخانه یا کارگاه دیگری با شغل دیگری کاری پیدا کند؟؟ مسلمن نه. همه این کارگران می گویند که برای کار در کارخانه باید سیاست داشت و چاپلوسی برای کارفرما کرد. چون کارفرما در میان اقوام خود بیکاران زیادی دارد که می خواهد جایگزین ما کند. از این گذشته ماهیانه چندین کارخانه در شهرک شکوهیه واقع در جاده قدیم قم به تهران که یکی از قطب های بزرگ صنعتی کشور محسوب می شوند، بسته می شود.

مهدی کارگری از قم