کارخانه ذوب آهن که 56 درصد سهامش متعلق به شرکت های سازمان تامین احتماعی ( شستا ) می باشد به دلیل سو مدیریت در ذوب آهن و وزاری قبلی به سمت ورشکستگی می رود.
ذوب آهن سالیانه 30 درصد دیرکرد وام هایش را به بانک ها می پردازد. هر چند که مدیریت شستا در یک شگرد فریبکارانه تلاش کرد تا کارخانه های کم سود ده و زیان ده خود را به جای بدهی های ذوب آهن به بانکها بدهد که مورد قبول واقع نگردید.در حال حاضر مدیریت کارخانه اقدام به فروش زمین های این کارخانه نموده است تا شاید بتواند مسایل مالی اش را به روز کند.
اما این تنها مشکل ذوب آهن نیست بلکه سالهاست که کارخانه نوسازی و بازسازی نشده و متاسفانه به دانش روز هم مجهز نیست و این باعث افزایش هزینه های تولید شده است و امکان رقابت را از کارخانه گرفته است.
مشکل دیگر نداشتن خریدار ایرانی است که مافیای واردات و پدرخوانده های فولاد قصد نابودی این کارخانه را با واردات از چین و هند و روسیه تکمیل می کنند. ما نظر خوانندگان را به چند خبر جلب می کنیم:
خبر اول : درسال جاری قرار گاه خاتم 50 هزار تن ریل از هندوستان خریداری کرده است.
خبر دوم : راه آهن سراسری 100 هزار تن ریل از هند و کره خریداری کرده است.
خبر سوم : رشد واردات میلگرد، ورقه های فولادی، تیرآهن به کشور.
آیا دولت و وزیر راهش و وزیر صنایع اش نمی توانستند این خریدها را از ذوب آهن برنامه ریزی کنند؟
سرمایه سالاران مافیایی و بویژه مافیای مالی که در کارخانه های تولیدی و دولت نفوذ کرده است از خرید محصولات آهنی از کارخانه های فولاد و ذوب آهن طفره می روند. و این درحالی است که در منطقه خاورمیانه تنها کارخانه تولید فولاد و مشتقاتش هستیم.
متاسفانه مدیران بی لیاقت در سطح کلان و بویژه وزرای قبلی و فعلی نتوانسته اند موضوع خرید از این کارخانه های استراتژیک و مادر را برنامه ریزی کنند.
وزیر راه تمایلی برای خرید ریل از ذوب آهن ندارد. وزیر صنایع نمی تواند کارخانه های ماشین سازی و واگن سازی ها را مجاب به خرید ورق های فولادی از کارخانه های فولاد و ذوب آهن بکند و در این مورد مافیای مالی که از واردات سودهای افسانه ای برده است ، کارشکنی های اساسی می کند.
در حال حاضر بخشی از تولیدات ذوب آهن در اسپانیا، قبرس، بلژیک فروخته می شود اما این محصولات را مافیای مالی در ایران خریداری نمی کند.