سرپیام

این روزها در همه گروههای کارگری بحث تعیین دستمزد سال آینده از موضوعات مهم است. ماده 41 قانون کار می گوید دستمزد بر طبق تورم به گونه ای باید تعیین شود که یک خانواده چهار نفره را تامین کند. آیا تاکنون این موضوع اجرایی شده است؟  بیش از 187 درصد مزد کنونی از تورم در این سالها عقب مانده است. خط فقر به 3 و نیم میلیون تومان رسیده است و ما با 712 هزار تومان دستمزد ماهانه محکوم به زندگی فقیرانه ای گشته ایم.

متاسفانه دولت با کم لطفی بی سابقه ای اعلام می کند که تورم 12 درصد است . نمی دانیم برآوردکنندگان به  قصابی محل سر زده اند تا ببینند که در عرض همین ماه فقط گوشت 15 درصد گران شده است. بخشی از هزینه یک کارگر به موضوع رفت و آمد برمی گردد که امسال فقط اتوبوس های شرکت واحد 100 درصد گران شده اند و در پی آن مترو نیز 40 درصد مبلغ بلیت هایش را گران نمود. نان بی کیفت تر و هروز کوچکتر می شود. آب، برق، گاز، تلفن، فقط همین امسال با افزایشی 30 درصدی روبرو شده و همچنان چراغ خاموش گران تر هم می شود.

از زمان دولت فعلی وعده ها داده شده ولی عمل نگردیده است. از وعده انتخاباتی آقای روحانی برای دادن 10 درصد کم محاسبه شده دستمزدها در دولت آقای احمدی نژاد 3 سال می گذرد. دور نرویم در نشست های سال گذشته تعیین دستمزد 40 هزار تومان حق مسکن مصوب شد ولی دولت آن را رد کرد. ترفندی که هر سال به کارگران زده می شود، تعیین دستمزدی برای سال پیش رو با تورم امسال است یعنی زحمتکشان یکسال از دستمزد واقعی عقب هستند. با توجه به اطلاعیه هایی که از سوی سندیکاهای کارگری صادر گردیده که نظرات بیشتر کارگران را نیز پوشش داده است پیشنهاد ما این است ،

 آقای ربیعی خود را یک کارگر و بزرگ شده محله کارگری جوادیه تهران می داند، حقوق وزارتی خود را اعلام کند و سنگ بنای تعیین دستمزد امسال ، پایه حقوق ماهانه وزیر کار باشد. خانواده های کارگری با قناعت با این حقوق ماهانه وزیرکار زندگی فقیرانه خود را سامان خواهند داد.

دوستان کارگر ، تا زمانی که بین کارگران همبستگی ظهور پیدا نکند، حقوق ما پایمال خواهد شد. سندیکاهای کارگری به عنوان پیشروترین تشکل کارگری باید قدم اول را در راه همبستگی کارگری برداشته و با متحد شدن با سندیکاهای برادر، با شناسایی انجمن های صنفی مستقل کارگری در جهت همبستگی سراسری اقدام کنند.

تحریریه پیام سندیکا