در حاشیهٔ برگزاری مجمع عمومی کمیتهٔ دفاع از حقوق مردم ایران (کودیر) در انگلستان در روز ۱۷ آذرماه / ۷ دسامبر، گَوین لیتِل، دبیرکل این سازمان مردم‌نهاد، به سوال های روزنامه ”مورنینگ استار”، روزنامه ترقیخواه و چپ منتشره در بریتانیا، دربارهٔ فعالیت‌های این سازمان و اولویت‌هایش در همبستگی با مردم ایران پاسخ داد. گوین لیتل، دبیرکل کودیر، همچنین دبیرکل ”فدراسیون عمومی اتحادیه های کارگری”، (جی.اف.تی.یو) که نزدیک به ۸۰۰ هزار سندیکالیست عضو آن می باشند، است.
سوال:
”کمیتهٔ دفاع از حقوق مردم ایران“ (کودیر) سابقه‌ای طولانی در حمایت از مبارزات مردم ایران دارد. اولویت‌های کنونی آن چیست؟
پاسخ: جمهوری اسلامی ایران مدت‌هاست که گرفتار بحران‌های اقتصادی و اجتماعی و فرهنگی است. دولت نمی‌تواند برای دشواری‌های سیاسی، اقتصادی، زیست‌محیطی، و فرهنگی که کشور با آن مواجه است راه‌حلی ارائه دهد.
بیکاری و تورّمِ بسیار زیاد، نابرابری، تخریب بی‌سابقهٔ محیط‌زیست، فرار مغزها، سرکوب اجتماعی، فساد حکومتی فزاینده، و همچنین تهدید مداوم جنگ از واقعیت‌هایی‌اند که ایران امروزه با آنها روبه‌روست.
ایران جمعیت جوانی دارد که اعتماد به جمهوری اسلامی را برای تأمین اشتغال، امنیت، مسکن، امکان تشکیل خانواده، یا زندگی عاری از ترس و بی‌ثباتی از دست داده است. ملت ایران تهدید همیشگی جنگ را نمی‌پذیرد و در برابر آن مقاومت می‌کند. مردم ایران خواهان صلح، دموکراسی، و حکومتی آینده‌نگر و پیشرو هستند.
ما در کودیر دو کار می‌کنیم. اول اینکه با مبارزهٔ مردم ایران برای صلح، حفاظت از محیط
زیست، جلوگیری از فرار فاجعه‌بار مغزها، و پایان دادن به اجرای سیاست‌های ارتجاعی که آفت زندگی آنها شده است ابراز همبستگی می‌کنیم.
فعالیت دوم ما مقابله با کسانی است که از ماهیت رژیم ایران برای پیشبرد مقاصد امپریالیستی غرب- از راه اِعمال تحریم یا جنگ و تهدید به تغییر رژیم با مداخلهٔ خارجی- بهره‌برداری می‌کنند. تصمیم‌گیری دربارهٔ آیندهٔ ایران فقط به مردم ایران مربوط است و بس.
به‌علاوه، قصد داریم در ماه‌های آینده فعالیت‌های آموزشی و آگاهی‌بخشی را گسترش دهیم تا واقعیت‌های زندگی در ایران را برای زنان، جوانان، کارگران، و روشنفکران آشکارتر کنیم. هدف ما این است که همبستگی با آنهایی را که متحمل مُنتهای بی‌عدالتی در ایران‌اند گسترش دهیم و پیوندهای بین اتحادیه‌های کارگری بریتانیا و همتایان ایرانی‌شان را تقویت کنیم.
سوال:
با توجه به محدودیت‌های اعمال‌شده بر فعالیت اتحادیه‌ها و سندیکاهای کارگری در ایران، اهمیت همبستگی اتحادیه‌های کارگری بریتانیا با همتاهای ایرانی‌شان در چیست؟
پاسخ: گرچه ایران زمانی به خود می‌بالید که یکی از بزرگ‌ترین جنبش‌های سندیکایی کارگری در خاورمیانه را دارد، امروزه سندیکاهای کارگری در آن کشور با خشونت سرکوب می‌شوند. دولت سندیکاها را به رسمیت نمی‌شناسد و قانون کار فقط فعالیت‌های «شوراهای اسلامی کار» سه‌جانبه [کارگر-کارفرما-دولت] را مُجاز می‌داند که طبق نقشهٔ قبلی اساساً زیر سلطهٔ وزارت کار و کارفرمایان فعالیت می‌کنند.
با وجود این، چند اتحادیه و سندیکای کارگری که از پیش از انقلاب ۱۳۵۷ فعالیت داشته‌اند و ریشه‌های عمیقی در جامعهٔ ایران دارند همچنان فعال باقی مانده‌اند، گرچه اغلب با خطرهای زیادی مواجه‌اند. از جمله، معلمان، کارگران حمل‌ونقل شهری، پرستاران، کارگران فولاد، معدن‌کاران زغال‌سنگ، کارگران نفت، و کارگران فلزکار و مکانیک توانسته‌اند کارگران را سازمان دهند و مبارزه برای مزد عادلانه، شرایط کاری مناسب و ایمن، طبقه‌بندی مناسب مشاغل، امنیت شغلی، شیفت‌های کاری منصفانه، و حق مرخصی را هدایت کنند.
جنبش سندیکایی در ایران در سال‌های اخیر نقش عمده‌ای در کارزار مردمی علیه نابسامانی ها ایفا کرده و با سازمان‌دهی و برگزاری اعتصاب‌ها و اقدامات صنفی هماهنگ مقام‌های کشور را زیر فشار زیادی قرار داده است. همبستگی فعالان اتحادیه‌های کارگری بریتانیا و کشورهای دیگر موجب دل‌گرمی همتایان آنها در ایران است و پیامی روشن به مقام‌های حکومت ایران می‌فرستد که کارگران ایران تنها نیستند.