کارگران برای ایجاد سندیکاهای مستقل کارگری به عنوان یک اصل بدیهی مندرج در اعلامیه جهانی حقوق بشر مبارزه می کنند که کشور ما هم آن را امضا کرده اند.
زحمتکشان خواهان آنند که حقوق معوقه آنها را کارفرمایان مورد حمایت دولت سر هر ماه بپردازند، با آنها برای برنامه ریزی زندگی و تامین آتیه شان قراردادهای دائمی با دستمزدهای کافی و منصفانه امضا کنند.
کارگران می دانند قراردادهای کوتاه مدت را که به پیمانکاران امکان برده داری مدرن را می دهد، باید لغو شود، شرایط ایمنی کار استاندارد باشد، حقوق بیکاری مکفی به آنها بدهند، امکانات بهداشتی آنها را فراهم کنند.
کارگران آگاهند که اخراج خودسرانه وبی رویه آنها از محل کار باعث عدم امنیت شغلی و روحی و روانی خود و خانواده شأن شده و باید حذف شود.

کارگران می خواهند پیمانکاران موظف شوند که به رعایت قوانین و آئین نامه های مربوط به ساعات کار و کاهش این ساعات به خاطر گرمای بالای ۵۰ درجه در بخش هائی از جنوب ایران تن در دهند و به آن احترام بگذارند. و…
این خواست ها منطقی و انسانی است و هر انسان با وجدانی باید از آنها نه تنها خود حمایت کند، بلکه از مبارزاتی که برای تحقق این خواست ها انجام می گردد از هر نظر به وِیژه مالی و تبلیغاتی حمایت نماید.
کارگران اعتصابی ایران بارها گفته اند که دفاع ازحق کار و حقوق کارگر دفاع از حقوق بشر است و سرکوب کارگر نقض آشکار این حقوق می باشد.

کارگر پروژه ای توحید