به گزارش خبرنگار پیام سندیکا،امروز ۲۹ مهرماه طبق روال همه هفته بازنشستگان تامین اجتماعی و فولاد تجمع اعتراضی خود را برگزار کردند. بازنشستگان فولاد در شهرهای اصفهان، کرمان، دامغان و بازنشستگان تامین اجتماعی در شهرهای رشت، شوش، اهواز و تهران به خیابان آمدند.
در شوش ضمن راهپیمایی شعار:«ظلم و ستم کافیه/ سفره ما خالیه- مجلس سرسپرده/ گرونی رو آورده» و در اهواز بازنشستگان شعار:« نوبت ما که میشه/ خزانه خالی میشه». در رشت و زیر باران پاییزی کنش‌گران ضمن در دست داشتن شعارهای صنفی شعار:« زنده باد صلح» و «حمله به ایران عزیز محکوم است. زنده باد صلح، نه به جنگ» هم دیده می شد. البته دو بازنشسته ای که هفته گذشته بازداشت و سپس آزاد شده بودند، امروز به تجمع نیامده بودند. در تهران هر سپید موی مرد و زن را تهدید کرده و از تجمع جلوگیری شد. ۳ بازنشسته متحد تهرانی هم پس از مدت کوتاهی بازداشت، آزاد شدند. بازنشستگان تهرانی که تجمع را غیر ممکن دیدند به کانون عالی رفته و با محمد اسدی رییس کانون عالی دیدار کرده خواسته های خود را مطرح و محمد اسدی هم با داستان سرایی و گفتن عملیات قهرمانانه خود در ستاندن حقوق!!! بازنشستگان به حرافی پرداخت. یکی از بازنشستگان گفت:« آقای اسدی پس چرا با این همه تلاش!!! وضعیت معیشتی و درمانی اینگونه افتضاح است»
پس از انتخابات ریاست جمهوری فشار برای پراکنده کردن تجمعات بازنشستگان و همچنین تفرقه اندازی در میان بازنشستگان تامین اجتماعی و فرهنگی و فولاد و مخابرات برای نپیوستن این بازنشستگان به هم، ابتدا خاموش کردن اعتراضات پرستاران رقم خورد. تجمعات در شهرهای اراک، مشهد، قزوین با تهدیدهای تلفنی و پیامکی متوقف شد. در اهواز تلاش زیادی شد که بازنشستگان کشوری و تامین اجتماعی به هم نپیوندند. در کرمانشاه متحد با احضارهای فراگیر و گرفتن تعهد از کوشندگان و تهدیدهای مکرر بازنشستگان تصمیم به یک هفته در میان کردن تجمعات کردند هر چند که اتحاد بازنشستگان تامین اجتماعی و فرهنگی و مخابرات هنوز شکسته نشده است. در تهران پس از زندانی کردن آقای ابراهیم مددی عضو هیات مدیره سندیکای کارگران شرکت واحد و بازداشت اسماعیل گرامی و تهدید و تعهد گرفتن از کوشندگان فعال و تلفن های تهدید آمیز و امروز هم با استقرار پلیس و جلوگیری از تجمع اتفاق افتاد.
با بحرانی تر شدن فضای سیاسی، تلاش اتاق های فکر مافیا برای پایان دادن به تجمعات که بازنشستگان خواستار حذف آنان هستند، آغاز گشته است. اما آنچه بی تردید اتفاق خواهد افتاد اعتراضات بیشتر خواهد بود. شکم گرسنه تحمل را نمی فهمد، مریض بی دارویی را و مرگ را نمی پذیرد در حالی که عده ای با آسوده خیالی غارت می کنند. در این فضای شکننده همراهی مردم و زحمتکشان یعنی اقتدار و امنیت. اقتدار هر نظامی مردمش است نه جنگ افزار. دولت باید سیاست های ضد کارگری خود را کنار بگذارد. همسان سازی ناقص جز خشمگین تر کردن بازنشستگان هیچ سود دیگری نخواهد داشت.
دولت باید تصمیم بگیرد در کنار زحمتکشان و مردم باشد یا اینکه همچنان با سیاست های مافیایی و بر ضد مردم با مافیا همراهی کند.
رفاه، صلح، امنیت، همیشه خواست زحمتکشان بوده و خواهد بود.
زحمتکشان همیشه خواهان صلح هستند اما اگر دشمنان خارجی به همراه مافیای داخلی خیال باطل در سر داشته باشد با مشت آهنین طبقه کارگر مانند همیشه روبرو خواهد شد.