تقریبا یک ماه از اعتراض گسترده پرستاران در نیمه مرداد می گذرد که ظرف ۱۰ روز پای پرستاران ۱۵ شهر را به اعتصاب باز کرد و بیمارستان‌های بیشتری را به اعتراض واداشت،.
مدتها بود زمزمه غیرقابل تحمل بودن فضای کاری از سوی برخی پرستاران شنیده می‌شد هرچند تشکل‌های شبه‌دولتی تنها نگران برگزاری انتخابات بودند.
امروز می‌بینیم در حالی که پرستاران برخی بیمارستان‌ها توقف موقت اعتصاب را تحت فشار پیگیر نهادهای ویژه اعلام کرده‌اند، پرستاران برخی شهرهای دیگر آرام آرام به اعتصابات می‌پیوندند.
این موج هرچند ممکن است به دلیل سازماندهی ناهماهنگ شهرها، کم تجربگی و نبود یک تشکل مستقل، برای این پرستاران هزینه‌ساز باشد ولی رویکرد جامعه را نسبت به مطالبات پرستاران برای همیشه تغییر داده، به مطالبه‌گری بیشتر دامن زده و همچنان ادامه دارد آنچنان که کادر درمان شهر فسا همراه با فرزندانشان تجمع کردند.
آیا مرگ پروانه به فرو ریختن آستانه تحمل پرستاران انجامید؟
مرگ خانم «پروانه ماندنی» اولین مرگ ناشی از کار در میان پرستاران نبود ولی به باور برخی، هشدار فروریختن آستانه تحمل پرستاران را به صدا در آورد. دو سال پیش از این، با پایان همه‌گیری کرونا پرستاران با امضا کردن خون‌نامه ای نسبت به نقض گسترده حقوق خود هشدار داده بودند و با وجود پیگیری‌های کاملا مدنی و رسیدن به دستاوردهایی مثال‌زدنی چون تغییر قانون سختی مشاغل، به دلیل نقض اجرای این قوانین همچنان از حقوق خود بی‌بهره ماندند. پس از آن نیز شاهد موج استعفای دسته‌جمعی پرستاران کشور بوده‌ایم.
از نیمه مردادماه تا این روزها که موج مطالبه‌گری، پای پرستاران بیمارستان‌های دولتی دست‌کم در ۱۷ شهر مشهد، فسا، لامرد، جهرم، زنجان، تبریز، آباده، شیراز، یزد، کنگان، اراک، اهواز، اسلام‌آباد غرب، کرج، و نورآباد ممسنی تهران را به اعتصاب باز کرده و پرستاران شماری از شهرهای به شدت سنتی چون یزد و نی‌ریز را به اعتراض واداشت و حتا پای کارکنان اورژانس را نیز به این اعتراضات باز کرد.
این اعتراضات از حمایت برخی گروه‌های مدنی چون سندیکاهای کارگری، بازنشستگان ، معلمان و دانشجویان نیز بهره‌مند شدند. هرچند پرستاران مسیر دشواری را طی کرده‌اند ولی جنبش اعتراضی عمومی را یک قدم به پیش برده اند.
همانگونه که در نوشته های قبل متذکر شدیم اعتراض ۳ رشته کاری در جامعه حساسیت برانگیز هستند نانوایان، اتوبوسرانی و کادر درمان که به سرعت تاثیر خود را در جامعه و زندگی روزانه مردم باقی می گذارد. و به همین دلیل حاکمیت نمی تواند به این اعتراضات با بی اعتنایی برخورد کند.
همانگونه که در مطلب: « پرستاران حق خود را می خواهند» نوشتیم: «حمایت از پرستاران حمایت از سلامت جامعه و زندگی است و لذا از همه مردم ایران می خواهیم که وضعیت پرستاران را درک و با آنان همراهی داشته باشند» امروز هم اعلام می کنیم حمایت گسترده از پرستاران توسط جنبش های پویایی چون سندیکاهای کارگری، بازنشستگان ( تامین اجتماعی، مخابرات، فرهنگیان) به قدرتمندی جنبش اعتراضی عمومی کمک کرده و پرستاران را در عزم خود پایدارتر نموده و موفقیت آنان را تضمین می کند و تاثیر قابل توجهی به جنبش اعتراضی خواهد گذاشت.
حمایت از خواسته های کادر درمان، حمایت از سلامت و زندگی جامعه است و جنبش عمومی مطالباتی را یک قدم به پیش خواهد برد.
سندیکای کارگران فلزکار مکانیک ایران
بازنشستگان متحد تهران( فلزکار، بافنده، چاپ، شهاب خودرو، فیلکو)
بازنشستگان مستقل رامهرمز
بازنشستگان مستقل گیلان
بازنشستگان مستقل قزوین
۸ شهریور ۱۴۰۳