من، این سوژه ی تنهایم در فرودست ترین طبقه!
تمامیِ اِبژه ها به سوی فتح اند و سرمایه و مال اندوزی؛ چه چیزی خواهد توانست این سوژه ی غم زده را تا مرگ، “امید” وار نگاه دارد؟
هی رفقا،
اصلا از خرودورزی و تلاش و کوشش مان سخنی در میان نیست؛ ما می کوشیم تا به امید، تا لحظه ی مرگ به امیدِ طبقه ی فرادست، نفس بکشیم.