۲۴ ژوئن ۲۰۱۵
در حالی که یکی از فعالان سندیکایی برجستهٔ ایران در زندان دست به اعتصاب غذا زده است، در ماه مه گذشته هفده کارگر را نیز در معدن طلاق آق‌درّه در ایران در ملأ عام شلاق زدند.
کارگران معدن طلای آق‌درّه واقع در شهر تکاب در شمال‌غرب ایران را به خاطر اعتراض به بیکار کردن ۳۵۰ تن از همکارانشان به شلاق بستند. هر یک از کارگران بین ۳۰ تا ۹۰ ضربه شلاق خورد. کارفرمای معدن به علّت اقدام اعتراضی کارگران از آنها شکایت کرده بود، و حکم شلاق توسط نیروهای امنیتی اجرا شد. …بیشتر
طبق موازین بین المللی برای اعتصاب غذا دو مسئله مهم مراعات می شود.
یک: اعتصاب غذا کننده حق دارد یک نفر را بعنوان محرم سیاسی خود برای رهبری اعتصاب غذا انتخاب کند و تمامی حرفهای خود ازجمله وصیت خود را به او می گوید… و باهم قرار می گذارند که اگر بیهوش شد یا ذهنش خوب کار نکرد… آن فرد چگونه تصمیم بگیرد… و کدام راه را انتخاب کند… در حقیقت مسئولیت رهبری اعتصاب غذا با اوست… این مسئولیت بسیار کار مشکلی است برای بیرون آمدن از تله ها و چاله های سیاسی و پزشکی و حقوقی که انسان در آن گیر می کند… علاوه برآن دولت فرد محرم را هم متهم می کند که اعتصاب غذا کننده را به تداوم مبارزه تشویق می کند تا بمیرند و لذا اگر آنها مردند تقصیر او است! …بیشتر
سرپیام
جنجال حقوق های چندصد میلیونی ومحکوم شدن کارگران به شلاق و تعطیلی کارخانه های تولیدی همچون ارج و فروش کارخانه نیشکرهفت تپه به بخش خصوصی زخم هایی است که از دل جامعه سرمایه داری بیرون زده است.
سرمایه داری تجاری نفوذ کرده در دولت خواهان واردات هرچه بیشتر و نابودی کامل صنعت و اتکا اقتصاد به فروش نفت است. صندوق بین المللی پول هم خواهان کارگر ارزان و نابودی قانون کار می باشد. این دو لبه قیچی برای بریدن نان کارگران و نابودی استقلال اقتصادی ایران هم قسم شده اند. …بیشتر
با توجه به وخامت وضع جسمانی جعفر عظیم زاده بعد از 50 روز اعتصاب غذا و بستری شدنش در بیمارستان سینا مقام های رسمی باید با پاسخ به خواست های قانونی و منطقی این فعال کارگری به این شرایط که می تواند به یک فاجعه انسانی منتهی شود، نقطه پایان بگذارند. جعفرعظیم زاده در اعتراض به امنیتی کردن تلاش های کوشندگان صنفی در حفاظت از دستاوردهای کارگریشان، دست به اعتصاب غذا زده است. خواست جعفر عظیم زاده در رابطه با اینکه اتهام او را “اجتماع و تبانی به قصد اقدام علیه امنیت ملی کشور”اعلام کرده اند ، اينست كه آن را ملغی کنند. او یک فعال سندیکایی است و به «جرم» فعالیت های سندیکائی اش در زندان است. …بیشتر
1- بعد از عید نوروز فشارکاری در ایران خودرو افزایش یافته و خطوط تولیدی سرعت شان بیشتر شده است. بطوریکه قبل از عید هر سالن 30 تا 35 دستگاه در ساعت تولید داشت که در حال حاضر که در نیمه دوم خرداد ماه هستیم به ساعتی 40 دستگاه رسیده است. این نوع افزایش سرعت خطوط جز خستگی بسیار زیاد و عصبی شدن کارگران که متاسفانه به خانه هم برده می شود نتیجه دیگری ندارد. روزهای جمعه را هم با اینکه عنوان می شود اضافه کاری دلبخواه است اما هر کسی که جمعه ها برای اضافه کاری نیاید بعدا هم در مبلغ آکوردش و هم در بستن قراردادش تاثیر خواهد داشت یعنی اگر قرارداد قبلا ششماهه بسته شده به دلیل نیامدن به اضافه کاری به سه ماهه تبدیل خواهد شد. …بیشتر
جعفرعزیز! آنچه تو می خواستی، طنین انداز شدن صدای اعتراضت به لایه های زیرین جامعه بود که، انجام پذیرفت.
ما، همه زحمتکشان و آزادیخواهان در اعتراض به امنیتی شدن فعالیت های صنفی خواهیم کوشید. به اعتصابت خاتمه بده!
تاریخ در مورد عملکرد ما و حاکمان قضاوت خواهد کرد. …بیشتر
طی گزارش هایی که خبرنگاران ما از ایران خودرو برای نشریه پیام سندیکا مبنی بر نصب قطعات بی کیفیت بر روی خودرو ها در ایران خورو فرستاده بودند ، چندی پیش یکی از مدیران در جلسه عنوان نمود که :« مدیریت نمی خواست قطعات بی کیفیت بر روی خودروها نصب کند، بلکه وزیر اقتصاد و مدیران صنایع با اصرار موجب این کار شدند. استدلال این آقایان این بود که باید تولیدات زیاد باشد تا بتوانیم فروش را در دست داشته باشیم به اضافه اینکه سود خوبی هم عاید اقتصاد کشور می شود. با اینکه همه مدیران ایران خودرو و وزرا در جریان بودند که قطعات دست دوم بی کیفیت خریداری شده از خارج بر روی خودروها بسته می شود.» …بیشتر
1- چرا مدیریت ذوب آهن به این همکار کمک مناسب نمی کند؟
ابولفضل رحیمی از همکاران شاغل در مدیریت الگومراسیون (کارگاه پخت آهک) در مهرماه گذشته صاحب 3 فرزند هم زمان شده است. او در حال حاضر 4 فرزند دارد. متاسفانه کمک شرکت ذوب آهن به این همکار برای هر فرزند 40 هزار تومان است که کافی نیست. یکی از مشکلات او در زمان بیماری فرزندانش این است که می باید مسیر خمینی شهر تا بیمارستان را در رفت و آمد باشد و با داشتن چهار فرزند و تنها گذاشتن آنها موجب مشکات عدیده ای است.
