پروژه نفت سنگین قشم واقع در جزیره قشم که در قرارداد شرکت پتروپی بوده و این شرکت هم قرارداد را به شرکت عمران رهگذر زاگرس واگذر نموده و پیمانکار این شرکت به نام اردشیرآذرکمان کار ساخت مخازن این پروژه را انجام می دهد. این پیمانکار با استخدام نزدیکانش و استثمار بی حد از انان حقوق کارگران را پایین می اورد.

صدای ما شنیدنی است و طبق گفته زنده یاد فروغ فرخزاد (تنها صداست که می ماند)….صدای ما ندای دادخواهی ماست که برای رسواگری دزدان سفره هایمان از هیچ کوششی فروگذار نخواهیم کرد. سراپای وجود دزدان سرزمینمان ایران فقط با دروغ بسته شده است که برای رسیدن به آبشخور سودورزی از تمامی صفات نیک انسانی می گذرند و چهره اهریمنی خود را در زمان مناسب به نمایش می گذارند.

١-کارگران کارهای سخت و طاقت فرسا را انجام می دهند تا جامعه به سوی پیشرفت حرکت کند در مقابل مسوولین نیز باید ارزش و شان کارگر را رعایت کنند و موضوع قراردادهای کارگران را بصورت رسمی در بیاورند

٢- مدیریت باید با راهکارهایی، شرایط مناسب برای کاهش استرس و فشار کاری را با افزودن کارگران به هر بخش تامین کند

٣- با تخصیص پاداش و امکانات رفاهی می توان انگیزه کاری را بیشتر کرد

شرکت لاستیک پارس به بخش خصوصی فروخته شد . این شرکت در شهر صنعتی ساوه واقع شده است و با  ۲۰۰۰ نیرو در شروع کار در سال گذشته به ۱۷۰۰ کارگر تقلیل یافت و در حال حاضر با ۷۰۰ نفر به کارش ادامه میدهد .این کارخانه توسط یک خانم که گفته می شود مدیر عامل چندین کارخانه لاستیک سازی است مانند زاگرس پارس خریده شده به مبلغ ۸۳ میلیارد تومان!!! که قیمت چند دستگاه آ ن نیز نمی باشد .

 کارگران شرکت در حال حاضر در حالت بلاتکلیفی بسر می برند و نمی دانند که سیاست جدید صاحب کارخانه چیست ؟ آیا تعدیل نیرو می کند یا نه؟ باید منتظر ماند.

در سالهای فعالیتم در سندیکای فلزکارومکانیک بارها از من سوال شده که حدود فعالیت سندیکا چیست؟ و تاچه حد درگیر مسایل اجتماعی و سیاسی می شود؟ آیا مواضع فعلی سندیکای کارگران فلزکارومکانیک در عرصه های اجتماعی و اقتصادی، سیاسی، خارج از محدوده کار سندیکایی نیست؟ متاسفانه این سوال بیشتر از طرف کسانی عنوان می شود که نه تنها کار سندیکایی و اصول سندیکایی را نمی دانند بلکه حتا تاریخ جنبش سندیکایی راهم نخوانده اند.از طرفی بسیاری دیگر نیز سندیکاها را تشکلی بی خاصیت ،که از رشد آگاهی طبقاتی کارگران جلوگیری کرده و آنان را از داشتن اُفق دید محروم می کنند،نام برده اند. این دوستان معتقدند که سندیکاها چون در سیاست (البته آنطور که منظورآنان است) دخالت نمی کنند وفقط به مسایل اقتصادی می پردازند، در نتیجه کارگران سندیکایی از آن رشد یافتگی که نیازطبقاتی اشان است و از خصلت طبقاتی خود دور می شوند واز وظیفه اصلی خود که همانا تسخیر ماشین دولتی است در روز موعود پرهیز می کنند.

امروز ١٨ اردیبهشت با اتحاد کارگران ایرانی شاغل در رمیله عراق اعتصابی در جهت دریافت حقوق معوقه از بهمن تا کنون شکل گرفت. تمامی تلاش های کارفرمای عراقی و سرپرستان ایرانیش برای تفرقه بین کارگران پس از دوهفته سودی نبخشید و کارگران دست به اعتصاب زدند.

در این اعتصاب یکپارچه ٢٠٠ نفر از کارگران شرکت داشتند و با مذاکره ای سخت کارفرما را مجبور به پرداخت حقوق بهمن و اسفند نمودند.  مشروط به اینکه افرادی که در اعتصاب  شرکت کردند به ویژه ١٠ نفر مذاکره کنندگان کارگری به هیچ عنوان و بهانه ای از کار اخراج نشوند.

١٠٠ نفر از پرستاران، کادر فنی، کارگران خدماتی در بیمارستان های رجایی، مدنی، باهنر، امام خمینی پس از اتمام قرارداد در سال جاری تمدید قرارداد نشدند. این اخراج ها به بهانه بالا رفتن حقوق و مزایای این افراد بوده است.

با اخراج این کارکنان نیروی جدید با حقوق حداقل جایگزین خواهند شد.