از زمانی که دولت قبلی اجرایِ هدفمندی یارانه‌ها را- مطابق دستور صندوق بین‌المللی پول و بانک جهانی-آغاز کرد، تا امروز که دولت برنامهٔ آزادسازیِ قیمت‌ها را آهسته درحال پیاده کردن آن است،مانند گران شدن 20 درصدی آب ، میلیون‌ها تن از مردم کشور به‌ویژه توده‌های محروم جامعه، بیش‌ازپیش به درهٔ فقر سقوط کرده‌اند.سیستم سرمایه داری آب و نان را هم از زحمتکشان دریغ می کند.
بی خاصیتی تشکل های کارگری دولتی
رهبران تشکل‌های زرد همچون خانه کارگرکه بی‌وقفه به فریب کارگران، تراشیدن دشمنان واهی، و بیرون کشیدن کارفرمایان از زیر ضربه، مشغو‌لند. به عنوان نمونه، محجوب و صادقی- دبیرکل و معاون ضدکارگری خانه کارگر- به خبرگزاری‌های ایلنا و ایسنا، به ترتیب در ۹ و ۱۳ شهریور ماه ۹۴، گفتند: “وجود اتباع غیر ایرانی در بازار کار باعث کاهش توانایی چانه‌زنی کارگران ساختمانی شده است”. یعنی بی عرضه گی ما نیست که دستمزد ها بالا نمی رود ،بلکه افغانی های بی پناه مقصرند
سندیکا های کارگری می گویند:
سازمان‌دهیِ مبارزات کارگران، بالا بردنِ سطح همبستگی مبارزاتی، و مبارزه‌یی متحد با برنامه‌های اقتصادی ضدکارگری، تنها راهی‌ست که در مسیر آن کارگران می‌توانند به منافع طبقاتی‌شان دست یابند. باید در راستای برپاییِ سندیکاهای مستقل کوشید، و از این راه موقعیتِ جنبش کارگری را، در مقام نیروی مهم و مؤثرِ تثبیت کرد
سندیکای کارگران فلزکارمکانیک
