از ابتدای سال ١٤٠٢ اطلاعاتی به دست سندیکای کارگران فلزکارمکانیک ایران می رسید حاکی از آن بود که کارفرمایان برای سال ١٤٠٢ هیچگونه افزایش دستمزدی را در نظر ندارند. با پایان تعطیلات نوروزی این موضوع از صورت شایعه به واقعیت تبدیل و علنی شد. کارفرمایان می گفتند:« شما پروژه ی هستید، قراردادی دارید که بر مبنای آن باید کار کنید و افزایشی به شما تعلق نمی گیرد. افزایش دستمزد برای کارگران عادی است»
سندیکالیست های مستقر در پروژه ها به سرعت تصمیم گیری کردند که کمپین از اول اردیبهشت اجرایی شود. این تصمیم نه تنها کارگران پروژه ای سراسر کشور بلکه به کارفرمایان نیز با ارایه لیستی از دستمزدها و مهلتی برای اعمال افزایش دستمزد ٧٩ درصدی و رعایت ٢٠ روز کار ١٠ روز مرخصی و بهبود وضعیت رفاهی و لیست بیمه بر حسب عناوین شغلی و دریافتی کارگر، به کارفرمایان اعلام گردید. تهدیدها، توهین ها از سوی کارفرمایان به کوشندگان کارگری سندیکایی به جای پذیرش درخواست کارگران پروژه ای و یا گفتگو با آنان، به فراوانی آغاز شد. کارگران سندیکالیست که تجربه ٢ بار اعتصاب سراسری در سالهای ٩٩ و ١٤٠٠ را داشتند با ایجاد « هیات مرکزی کمپین ٢٠/١٠ » اطلاع رسانی در مورد این اعتصاب را در اینستاگرام، واتساپ، تلگرام آغاز کردند و با هماهنگی سندیکای کارگران فلزکارمکانیک ایران از اول اردیبهشت اعتصاب آغاز شد. با آغاز اعتصاب فدراسیون جهانی اینداستریال پشتیبانی خود را از این اعتصاب اعلام کرده و انرژی مضاعفی به کمپین داد. کارفرمایان شرکت های مادر و پیمانکاران با دادن اسامی کوشندگان کارگری به حراست، برخورد با اعتصاب را شروع کردند. طی ١٠ روز بیش از ١٠٠ پیمانکاری مستقر در واحدهای پتروشیمی، پالایشگاهی، مجتمع مس سرچشمه به تعداد ٦٥ هزار کارگر به اعتصاب پیوستند. در کمتر از دو هفته چند پیمانکار که قبلن خود کارگر بوده و امروز تبدیل به پیمانکار شده بودند شرایط کمپین را پذیرفته و اولین شکاف در میان پیمانکاران را ایجاد کردند. بخش دیگری از پیمانکاران از سندیکا خواستند که از اعلام توافق آنها با کارگران پروژه ای خودداری کند چون مورد هجوم دیگر پیمانکاران قرار خواهند گرفت. …بیشتر