در سال گذشته با تلاش کارگران و مهندسین واحد ٢ کک، ذوب آهن توانست رکورد تولید کک را در ٥٠ ساله اخیر بشکند. آنچه باید مورد توجه مدیران ذوب آهن قرار بگیرد که به آن کم توجهی می کنند موارد زیر است:

١- پاداش این رکورد را هرچه زودتر به این مهندسین و کارگران سخت کوش بدهند تا خستگی از تنشان بیرون رود

٢- پس از سالها ضرر و زیان که ناشی از مدیریت غلط بوده است و این زیان را کارگران به دوش کشیده اند لازم است دستمزدها افزایش یابد 

در ٤ ماهه اخير نزديك به ٢٠٠ نَفَر را در ذوب آهن بازنشسته كرده اند. سوال اینجاست:

١- به جای این بازنشستگان چه کسانی باید کار آنها را انجام دهند؟

٢- چرا ذوب آهن از استخدام کارگران جدید خوداری می کند؟

٣- با رفتن این کارگران از کوره بلند، آزمایشگاه، مرکز تحقیقات، فولادسازی، الگومراسیون، نورد، آبرسانی، تولید کک، نگهداری ماشین آلات و خودروهای سنگین، نت مکانیک،….. کار آنها به دوش چه کسانی خواهد افتاد؟

در کارگاه خیاطی آپولون مد، من وردست شلوار دوز بودم، واقع در پاساژ مرکزی. پاساژ مرکزی داخل خیابان اسلامبول، بین چهارراه لاله زار و چهارراه اسلامبول واقع شده، و از در جنوبی پاساژ به کوچه برلن راه دارد.بیش ازصد سال از عمرش می گذرد. آنزمان طبقه همکف پاساژ به جز یک رستوران بقیه عرق فروشی و طبقه بالا کلن خیاطی بود. پاساژ  شبیه یک خانه دوبلکس بزرگ بود، که یک رشته پله پهن از یک گوشه ساختمان، شمارا به طبقه بالا می برد. خیاط های پاساژ مرکزی خیاط های خوبی بودند، تابلوها همه اسم غربی داشتند، مثلن ” اوریانت ” کارفرمایش هم هوشنگ دراز. هوشنگ ازهمه معروفتر بود. شاپورحمیدرضا برادر شاه یکی از مشتریهای او بود. “آپولون مد”  کارفرمایش عباس قزوینی، یکی دیگر از کارفرماها بود و مغازه اش روبه روی اوریانت بود.  خیاطی ” واشنگتن ” محسن رشتی زاویه جنوبی پاساژ بود. مغازه و کارگاه های دیگر هم بود. یک در میان دفتر یا مغازه  و کارگاه بود. مغازه های خیاطی خیلی شیک و تمیز بودند. برعکس کارگاه ها  نمیشد  تمیز باشند، اطوها ذغالی و محل نگهداری ذغال جلوی کارگاه بود، و فعل وانفعال روشن و داغ نگاه داشتن اطو مانع میشد، کارگاه تمیزباشد. آن زمان حمام های عمومی  سر خیابان بود، و رفتن به حمام هفته ای  یک یا دو بار بود، خانه های کارگران حتا اقشار متوسط حمام نداشت،تابستانها وسیله خنک کننده کارگاه پنکه بود، و پنکه کارگاهها هم اکثرآ لنگ میزد، و سر و صدایش بیشتر از خنکی اش بود.

پیمانکار مهدی جعفری ٢٠ کارگر برایش در پروژه ساخت بیمارستان ٣٦٠ تختخوابی ایلام (بان ایلام) و زیر نظر شرکت وزان کار می کنند. این پیمانکار تخلفاتی دارد که قابل تامل هست.

کارگری هستم که از تاریخ ١٩ شهریور سال ٩٦ تا به امروز در شرکت ساختمانی ژیان بائو در شهرک صنعتی شیراز مشغول کار هستم و از تاریخ  ٢ تیر ٩٧ به دلیل عقب افتادن حقوق هایمان اعتصاب کردیم. نزدیک به ۱۲۰ نیرو هستیم با مهندسین و نیروهای اجرایی. شغل من فیتر هست امروز رییس شرکت آقای  شهرام لیلابی گفت:« کسانی که اعتصاب کردن همه اخراج هستند»

حال که آنها با تمام مشکلات و سختی ها به حال خود رها شده اند، لااقل برای آنها دعا کنیم شاید مستجاب شد. البته ملت ایران آنچه از دستشان آمد دریغ نورزیدند و در روزهای اول که مردم زلزله زده در شوک عمیقی فرو رفته بودند مردم به دادشان رسیدند و مرزهای قومی، منطقه ای، زبانی و مذهبی را درنوردیدند و ثابت نمودند عرق ملی و احساس مسئولیت در مقابل هم میهنان هنوز رنگ نباخته است. زلزله زدگان نیز قدردان این همه بذل توجه بودند.