کارگرانی که در سال 99 به اعتصاب نپیوسته و از مزایای آن بی بهره مانده بودند، بی صبرانه انتظار کمپین دوم را می کشیدند. از اوایل سال 1400 بسیاری از کارگران پروژه ای با رهبران کمپین 99 تماس گرفته و خواهان اعلام کمپین جدیدی بودند، اما نه پیشنهادی جدی با برنامه ریزی داشتند و نه تحلیلی از اوضاع حاکم بر پروژه ها، فقط کمپین دیگری می خواستند. سندیکای کارگران فلزکارمکانیک ایران در اردیبهشت سال 1400 اعلام کرد:« کارگران بر طبق نرخ کمپین سال 99، 39 درصد به حقوق خود اضافه کرده با کارفرما قرارداد بنویسند» اما بخش بزرگی از کارفرمایان به دلیل اینکه این 39 درصد افزایش را که دولت اعلام کرده بود بر نمی تابیدند، از افزایش حقوق کارگران پروژه ای خودداری نمودند.
از سویی دیگر رهبران کمپین سال 99 از همان ابتدای سال 1400 با موجی از افترا و تهمت از سوی افراد ناشناسی که خود را پروژه ای می نامدند، مواجه شدند که رگه هایی غیر کارگری و پروژه ای داشت. این گروه ناشناس برای تخریب رهبران کمپین 99 و دستاوردهای آن با استفاده از ارکستر هماهنگ رسانه ای تلاشی تفرقه افکنانه را شروع کردند. رهبران کمپین 99 بی توجه به این سیل تفرقه افکنان و با دریافت خواسته ها و خبرها از پروژه های مختلف و مهمتر از همه افزایش حقوق ها و گستاخی مدیران پالایشگاهها، پتروشیمی ها و پیمانکاران بزرگ و کوچک و تهدید کردن رهبران کمپین با همراهی پلیس سیاسی همه تلاش خود را برای عقیم ماندن کمپین 20/10 به کار بستند. آنان حتا از اخراج کارگران فنی و باسابقه خود نیز ابا نداشتند. تا آخر خرداد پیغام و پسغام با کارفرمایان به نتیجه نرسید. از سال گذشته تلاش شد تا مرخصی کارگران پروژه ای از 6 روز به 10 روز برسد و حتا گفتگو با مدیران وزارت کار بوشهر و اینکه:« چه تفاوتی بین کارگران شاغل در وزارت نفت وجود دارد که بخشی باید 6 روز در ماه به مرخصی بروند ولی بخش دیگر 14 روز کار و 14 روز مرخصی داشته باشند، مگر قانون اساسی میان انسانها با شغل یکسان تفاوت گذاشته است؟ » پاسخی دریافت ننمودیم. …بیشتر
