رفیق علی جعفری مرندی از اولین رهبران اتحادیه های کارگری بعد از شهریور ١٣٢٠ به ابدیت پیوست. او در ١٣ مرداد ١٣٠١ پا به جهان نهاد و در تاریخ ٣٠ مهر ١٣٩٩ با افتخار با این جهان وداع کرد.
پدر علی جعفری مرندی جزو کسانی بود که برای معادن از روستاها کارگر استخدام می کرد به همین خاطر پسرش را نزد آهنگری در معدن شمشک به کارگری گماشت. علی جوان که اندک سوادی هم داشت تلاش کرد کارگر فنی خوبی برای شرکت باشد.
تا اوایل دهه بیست توهین، جریمه های سنگین، حوادث شغلی منجر به مرگ و معلولیت، ساعات کاری بی حد و حساب، زندگی عادی در معدن به حساب می آمد. شاید تنها تفریح کارگران زدوخورد های طایفه ای ترک و فارس بود. ساعات کار ١٢ الی ١٨ ساعته، توهین، جریمه های سنگین که گاه و بیگاه مسوولین معدن به کارگران روا می داشتند و شرایط نامناسب زندگی، گازگرفتگی درمعدن، له شدن در زیر واگن های زغال سنگ که اغلب به دلیل خستگی مفرط روی می داد و یا کُور شدن کارگران به دلیل رفتن تراشه های زغال سنگ به چشمانشان صورت می گرفت، از مسایل روزمره و عادی این معادن بود. کارگران با همان لباسی که کار می کردند به خانه می رفتند. شستشو و نظافت در پایین ترین وجه خود بخصوص در زمستانها بود. کارگران آن چنان سیاه می شدند که بسیاری از اوقات قابل شناخته شدن نبودند.معروف بود «که اول در خانه حمام می کنیم بعد به حمام بیرون میرویم تا راهمان بدهند.» …بیشتر
