١٦ آذر ١٣٣٢ نقطه عطفی در تاریخ آزادیخواهی و دانشجویی ایران است. روزی که ٣ فرزند برومند زحمتکشان سکوت گورستانی کودتا را شکسته، فریاد «مرگ بر شاه/ مرگ بر دیکتاتور» را سر دادند. محمدرضای دیکتاتور با ذبح این فرزندان ایران زمین در مقابل نیکسون، نماینده سرمایه داری جهانی، صنعت نفت و مقدرات کشور را به امپریالیسم آمریکا سپرد تا از نوکریش مطمئن و او را برای خیانت هایش حمایت کنند.
خون این سه جان باخته آزادی و عدالت در سراسر این سالها همچنان فریادگر «نه به دیکتاتوری» بوده است. دانشجویان هیچگاه ارتباط خود را با پدران مبارزشان قطع نکرده و همگام با جنبش کارگری برای بهبود و آبادانی ایران زمین تلاش کرده اند. دانشجویان می دانند که کارگر فردا بوده پس اتحاد میان جنبش کارگری و دانشجویی یک اتحاد همیشگی باید باشد. این اتحاد به ویژه در مقطع بهمن ١٣٥٧ و آغاز یورش برای سرنگونی نظام عقب مانده شاهنشاهی از دانشگاه رقم خورد و به تمام کشور سرایت کرد و دانشگاه را به جایگاه اصلی خود که پراکندن آگاهی و جایگاه اندیشه بود رساند. پس از انقلاب مردمی بهمن، دانشگاه و دانشجویان نشان دادند که محیط دانشگاه چگونه می تواند محل تعلیمی برای همه مردم باشد. ساواکی های چهره عوض کرده، لیبرال های سه سه بار غلط کرده، مرتجعین به اصطلاح انقلابی همگی از این وضعیت دانشگاه ناراضی بوده و تاکنون هستند. آنان دانشگاه را محلی برای دانشجویان سر به زیر و مطیع می خواهند نه پرسشگر و مبارز. …بیشتر