اجرای طبقه بندی مشاغل یکی از خواسته های عمده زحمتکشان ایران است. کارگران ذوب آهن، خودروسازی ها، فولاد، نفت (پیمانی، قراردادی، ارکان ثالث)، کارگران مخابرات … از آن جمله اند.

طبق قانون کار، کارفرما موظف است در کارگاه های بیش از 50 کارگر طرح طبقه بندی مشاغل را اجرا کند. طرح طبقه بندی مشاغل یکی از دستاوردهای مبارزات کارگران میهن ماست. این طرح با مشخص کردن انواع مشاغل، ایجاد مناسبات صحیح کارگاه با بازار کار در رابطه با مزد و مشخص کردن وظایف مشاغل مختلف در کارگاهها، کارخانه ها، معدن ها، و موسسه های خدماتی و … دستمزد و مزایای کارکنان را تعیین می کند. با اجرای طبقه بندی مشاغل ، حقوق و مزایا کارگران با توجه به شرح وظایف و طبقه بندی شغل آنها مشخص شده به افزایش حقوق انجامیده و از معیشت زحمتکشان صیانت می کند. طبقه بندی مشاغل هر 5 سال باید تجدید شود تا افزایش دستمزدها قدرت خرید طبقه کارگر را حفظ نماید. …بیشتر

در دهۀهای اخیر رویه ای باب شده که بیش از پیش، خانۀ آتیۀ کارگران را ویران کرده، کوخی از آن بر جا گذارده است. با این طریق که هرکس را خواستند پاداش دهند، بابت جنایت ها و خیانت هایش به مردم سپاسش گویند، او را متصدی سازمان تأمین اجتماعی کردند تا به اندازۀ بی انصافی اش به اموال آتیۀ کارگران دست درازی کند.

آنکه را در بازداشتگاه کهریزک به تجاوز و قتل زنان و مردان فرمان داده بود، پس از آن کشتارها و تعرضات، به مدیرعاملی سازمان تأمین اجتماعی گماردند و برای مدّتی دست او را باز گذاشتند به دلخواه چپاول کند.

برداشت بی رویه از صندوق تأمین اجتماعی و دیگر صندوق ها توسط مدیران فاسد و نالایق برای مقاصد شخصی، کار را به جایی کشانده که همدستان اظهار می دارند صندوق های بازنشستگی ورشکست شده اند؛ بی آنکه از تخلفات یاران خود یاد کنند.

آنها که اموال صندوق ها را غارت کرده اند می خواهند بار تأمین آن را به دوش کارگران و کارکنان بیندازند. این دارو دستۀ غارتگر از یاوران خود خواستند “قانونی” بگذرانند و ترمیم کاستی های صندوق را از طریق کار مضاعف کارگران و کارکنان جبران کنند با افزایش سال های کار و به تعویق انداختن زمان بازنشستگی. …بیشتر

به گزارش خبرنگار پیام سندیکا، شرکت بیدک در سایت 3 نفتی حوالی امیدیه معروف به دره عباس که پروژه احداث نم زادیی و جمع آوری فلرهای منطقه مستقر است و کارهای سیویل، ساب استیشن، فایر استیشن، جدول کشی و منهول بندی را کنترات گرفته است. این شرکت تمامی این کارها را به پیمانکار رمضانی به پیمان داده است. رمضانی هم که برای اولین بار است وارد پروژه های نفتی شده است نه تنها به قوانین تبعیت نمی کند بلکه برای سودجویی بیشتر نه عیدی و نه سنوات به کارگران نداده است. حقوق کارگران در این پیمانکاری روزانه بین 550 تا 600 هزار تومان است. به بهترین قالب بند درجه یک روزانه 700 تا 90 هزار تومان را برای 24/6 قرارداد بسته است. او به 100 کارگر خود فشار آورده است که در پایین قراردادها بنویسند همه حق و حقوق خود را از این پیمانکار دریافت کرده و هیچگونه طلبی ندارند که بعضی از کارگران امضا نکرده اند. وضعیت غذای کارگران مطلوب نیست و فقط جمعه ها به کارگران یکی دو تا میوه می دهند. این پیمانکار نه تنها شماره ثبت ندارد بلکه فقط روی پیراهن کارگران نام این پیمانکار نقش بسته است.

متاسفانه با این حقوق های پایین فقط کارگران بومی منطقه جایزون امیدیه برای کار به این پیمانکاری مراجعه می کنند. کارگر بومی که طی یکساعت از خانه به محل کار می آید از پیمانکار هیچ مبلغی بابت رفت و آمد نمی گیرد. 15 کارگری که قراردادها را امضا نکردند چند روز مانده به عید اخراج شدند.

با توجه به تصویب و ابلاغ حداقل دستمزد 35 درصدی و 22 درصدی سایر سطوح که مورد اعتراض نمایندگان کارگری حاضر در شورای عالی کار قرار گرفته است، تاکنون واکنشی نه از جانب کانون عالی و ریاست کارخانه دار آن، آقای اسدی نشان داده شد و نه از سوی کانون های استان ها و شهرستان ها؟

آیا نمی بایست مواد 96 و 111 را پیگیری نمود و معیشت بازنشستگان را مراقبت و بهبود بخشید؟

آیا کانون ها و کانون عالی با این مصوبه موافقند یا مخالف؟ اگر مخالفند چرا روزه سکوت گرفته اند؟ واکنش بازنشستگان به این سکوت های معنادار، بسیار سخت خواهد بود.

بی تردید خوابی که دولت برای بازنشستگان دیده است افزایش 20 درصد مستمری ها همانند کارمندان دولت است. متاسفانه معیشت و درمان بازنشستگان بازیچه ای در دست کارخانه داران و بی عرضه های هیات مدیره کانون ها گشته است که فقط به فکر لفت و لیس و کارخانه هایشان هستند.

درود به کارگران سرزمینمان و سپاس ویژه از سرکشی های بی پایانتان

همانگونه که می دانیم دولت که کارفرمای بزرگ پروژه های صنعتی است و این پروژه های صنعتی بایستی در خدمت رفاه و آسایش مردم باشند؛ ولی شوربختانه ما در خدمت و برده کار و کارگری هستیم و با این تورم بدون مرز و این یک و دو کردن با نمایندگان کارگری در هنگامه تعیین دستمزد جز سرکشی کارگران هیچ پیامد دیگری نداشته و ندارد.

بیش از ۸۰ درصد از جمعیت کشور را خانواده های کارگری تشکیل می دهند و دهن کجی نسبت به نابسامانی های کارگری تنها خشم آن ها را افروخته تر خواهد نمود.

یا تورم را به صفر برسانید و اگر نمی خواهید و یا توان چنین کاری را ندارید؛ این را بدانید که ما کارگران در برابر گستاخی ها بیکار نخواهیم نشست و در تلاش خواهیم بود تا بتوانیم پاسخگوی نیازهای خانواده و فرزندانمان باشیم و هر اندازه فشار بیشتر بر کارگران روا داشته شد؛ همانگونه هم ما سخت تر تلاش خواهیم کرد این ستم و ستمگری را برطرف کنیم. این پافشاری های حقوقی ما را بارها با چشمان خودتان دیده اید و هر آنچه زورمان برسد اهرم فشار را بر شما فرود می آوریم تا به خواستهای انسانی و کارگری ما پاسخ درست دهید.

تلاش های سندیکایی ما را دست کم نگیرید.

5 فروردین 1403

در مذاکرات مزدی اسفند 1402 روندی که از سالها پیش به صورت خزنده در وزارت کار لانه کرده بود، چهر عریان خود را نشان داد. حاکم شدن تفکری که حق حیات را برای انسانها قایل نیست. نفوذ تفکر انسان ستیزانه موسسه نذر و اشتغال اصفهان در اتاق بازرگانی به مدد مشاورانی چون غنی نژادها و تدوین لایحه هفتم توسعه و ارسال نمایندگان این تفکر به نشست های شورای عالی کار چه در قامت نمایندگان اتاق بازرگانی و وزارت صنعت و چه در قامت نمایندگان کارفرمایی حاضر در شورای عالی کار و به ویژه بر آمدن وزیر کار و معاونی که منویات موسسه نذر و اشتغال اصفهان را که برگرفته از سیستم تبهکارانه برده داری نوین و مقررات زدایانه نئولیبرالیسم است، را وظیفه خود می دانند. برای آنکه نشان دهیم این تفکر برای رسیدن به قایل نشدن حق حیات برای زحمتکشان چه قوانینی را زیر پا گذاشته اند که می بایست رعایت می کردند را در زیر می آوریم:

1-دولت و همه وزیران در اصل 121 قسم یاد می کنند:«…از هرگونه خودکامگی بپرهیزم و از آزادی و حرمت اشخاص و حقوقی که قانون اساسی برای ملت شناخته است، حمایت کنم…» اما در این مذاکرات بند 12 از اصل 3 و بندهای 1 و 3 اصل 43 قانون اساسی زیر پا گذاشته شد. …بیشتر

سالی که گذشت با کوشش و مبارزات ما چهره ای دیگر به میهن بلازده ما داد. سالی دیگر پیش روی ماست، که در امتداد مبارزات ما شکلی نوین به جامعه و جنبش کارگری خواهد داد. در سال گذشته فرا گرفتیم که اتحاد همچنان رمز پیروزی است و رقیب طبقه کارگر نه تنها از خمودگی و تفرقه ما بیشترین سود را برده بلکه بهتر تمایلات غیرانسانی خود را به جامعه تحمیل می کند. نئولیبرال های لانه کرده در اقتصاد، فرهنگ، سیاست و نظامی گری، نشان داده اند جز سود خود و نابودی و سرافکندگی ایران در جهان، هیچ نمی خواهند و ابایی از این ندارند که جوانان کشور را چه با مواد مخدر، چه با بیکاری، چه با گلوله بسوی نیستی بفرستند.

برماست که اتحاد را بدیل تفرقه کنیم و از هر چه که به تفرقه دامن می زند بپرهیزیم.

برماست که آنچه را نئولیبرال های وطنی نمی پسندند در جامعه رواج دهیم. غم بزرگ را به کاری بزرگ، خمودگی را به پیکاری سهمگین، در خود فرو رفتگی را به تعاون و همدلی، سکوت را به گفتگو و خردجمعی تبدیل کنیم. …بیشتر

با تمام ادعاهای دولت و وزارت کار که خود را حامی محرومان می دانند دستمزد 4 برابر زیر خط فقر به کارگران تحمیل شد. دروغگویانی که سال قبل با کلاه گذاشتن بر سر مذاکره کنندگان کارگری فقط 20 درصد به حقوق کارگران اضافه کرده بودند، نه تنها در مهار تورم و گرانی عاجز هستند بلکه با سیاست های ضد کارگری بر بحران گرانی و فقیرتر کردن مردم سعی و تلاشی وافر دارند.

2 سال پیش به مذاکره کنندگان کارگری پیشنهاد کردیم که مصوبه حقیرانه دستمزدها را امضا نکنند و این حق برای کنشگران محفوظ بماند تا اعتراضات خود را با توسل به این عدم امضا، گسترش دهند و چهره واقعی وزارت کار و دولت در میان کارگران آشکار شود.

از ابتدای سال عهدشکنی های وزارت کار آغاز و سپس با ارایه لایحه هفتم توسعه روند قانون زدایی از روابط کار و کارگری، دورنمای حرکت حاکمیت را برای اجرای دستورات صندوق بین المللی پول و سازمان تجارت جهانی مشخص تر کرد. روندی خطرناک که با مشاوره های اتاق بازرگانی به عنوان مشخص کننده روابط کار و کارگری، شکل گرفت و امسال اجرا خواهد شد. همانگونه که همیشه گفته ایم سرمایه داری نئولیبرال حذف همه قوانین حمایتی از پهنه اجتماع را می خواهد. اگر وزیرکار گردنکشی می کند و آمرانه می گوید که مواد 167 تا 170 و ماده 41 قانون کار را از قانون کار حذف خواهد کرد و مجلس باید حداقل حقوق کارگران را تعیین کند، ادامه همان روند سیاست های نئولیبرالیستی است که حذف دستاوردهای کارگری از طریق لایحه هفتم توسعه برای نابودی طبقه کارگر را طراحی نموده است. …بیشتر

به گزارش خبرنگار پیام سندیکا، شرکت لیدوما زیر مجموعه نفت ستاره بندرعباس به مدیرعاملی آقای شهریور و امیران در حق کارگران اورهال ریگر خود شیادی کرده به هر کدام حداقل 10 تا 15 میلیون کم پرداخت کرده اند. کارگران در بهمن ماه قراردادی برای افزایش حقوق با لیدوما بستند که دستمزد روزانه از 1 میلیون و 400 هزار تومان به 1 میلیون 800 هزار تومان افزایش یافت. اما حالا که کار تمام شده و کارگران اعتماد نموده به خانه ها رفته اند کارفرمای شیاد لیدوما همان حقوق 1میلیون 400 هزار تومان را برای 40 کارگر محاسبه و به ایشان پرداخت کرده است. شیادی دیگر این شرکت ارسال لیست بیمه نه مطابق حقوق های دریافتی کارگران بلکه طبق جدول وزارت کار با حقوق 15 میلیونی است. از سوی دیگر به کارگران اورهال گفته سنوات و عیدی برای کارگر اورهال محاسبه نخواهد شد که قانونی نیست.

طبق قوانین سندیکایی و قانون کار هیچ کارگری را نمی توان از حقوق قانونی خود محروم ساخت و سنوات و حتا بیمه و عیدی جزو حقوق کارگران است و باید پرداخت شود.

آقای شهریور و آقای امیران سندیکای کارگران فلزکارمکانیک از شما می خواهد مابقی حقوق کارگران طبق قرارداد بهمن ماه و همچنین عیدی و سنوات را پرداخت کنید و برای خود دردسر ایجاد ننمایید.

به گزارش خبرنگار پیام سندیکا، اصغر شجاعی که کارگری جوشکار است و حالا به عنوان سرپرست کارگاه فولاد میانه انتخاب گردیده است برای تهدید کارگران پروژه ای نه تنها اعلام کرده کارمند وزارت اطلاعات است بلکه با خبرچینی تلاش می کند کارگران را اذیت کرده و حقوقشان را پایمال کند. از جمله شاهکارهای ایشان دست بردن در قراردادهاست و قرارداد 22/8 را تبدیل به 24/6 می کند و به زور به کارگران می خواهد به قبولاند که دست در قرارداد نبرده است.

ایشان و اسحاق محمودی که هر دو وزیر اقتصاد هستند به کارگران پروژه ای می گویند:«افزایش دستمزدها ایجاد تورم می کند» و کمپین 20/10 را خیانت به کارگر می دانند.

به اسحاق محمودی و اصغر شجاعی می گوییم دست از این کارهای کثیف برداشته تلاش کنند برای خانواده خود نان حلال برده و ناله نفرین کارگران را به جان نخرند. همچنین با این اعمال زشت خود نام قوم قهرمان لر را خراب نکنند.